Првата фаза: Инфлација

Претседателот Јосип Броз Тито ја водеше нацијата од 1953 до 1980 година. Тој користеше две моќни алатки за да ги спречи немирите во националната разновидна нација: голема репресија на неистомислените гласови со употреба на полициски и воени сили и дозволување на регионалното странско позадинско работење. Последново не може да звучи попознато за над отколку она што се случува денес во САД. Според документот на ЦИА од 1983 година Југославија: Приближувачка криза?:

Иако во теорија, работниците управуваат со нивните претпријатија, лидерите во шесте републики и двете покраини станаа доминантни носители на економски одлуки. Тие носеа се повеќе протекционистички и изолирани едни од други одлуки во остварувањето на локалните интереси. Игнорирање на економијата на обем за крајната профитабилност, тие изградија вишок претпријатија, ја блокираа конкуренцијата на „унифицираниот пазар“ и доделуваа нереална помош во поддршка на цени и субвенции на сопствените индустриски производи. Така, до раните 1980-ти инфлацијата во опсегот од 30%-40% стана хронична.

Инфлациските проблеми во Југославија беа секогаш присутни, со пораст на цените до 76% на годишно ниво од раните 1970-ти до раните 1990-ти. Всушност, Стив Ханке од Институтот Като ја нарече Најголемата необјавена хиперинфлација во светот.

Под комунистичко владеење, нацијата беше условена да се исправи со укинување на лекот преку примена на владините субвенции (исто така денес познат како стимул во САД). Под претседателство на Слободан Милошевиќ, парламентот тајно и наложи на Српската национална банка (една од регионалните централни банки во Југославија) да издадат 1,4 милијарди долари кредити на пријателските фирми на Милошевиќ. Ова потсетува на неодамнешниот начин на напојување на пријатлеите на Бајден со американските кредитни стимуланси, од кои 90% отидоа во 10% најпознати примачи на субвенции.

Финансирањето на воената машина на Милошевиќ беше многу скапо.

Повеќе од 80% од буџетот на Југославија одеше за воените и полициски сили, а до декември 1993 година скоро 95% од сите државни трошоци што ги финансираше со свежо печатени динари.

Ова е вообичаен одговор на земјите кои практикуваат социјализам или комунизам а решението е да ги добиете печатените пари и директно, а исто така да имате можност да го контролирате индиректниот данок на инфлацијата.

Државните субвенции беа познато неизбалансирани, бидејќи  најголемите компании добија најголем дел од стимулативни долари, додека на домаќинствата им беа дадени остатоци од масата, кои нема да беа доволни за да се надомести инфлацијатана цените, како и екстремно ниските каматни стапки (некои економисти тврдат дека станува збор за негативни каматни стапки). Големите компании и банки ја исцрпуваат вредноста на динарот.

Звучи познато?

Всушност, тоа беше навика на комунистичкиот лидер Слободан Милошевиќ да ги наплаќа милијардите за своите пријатели на туѓа сметка што помогна да се активира евентуалната балканизација на Југославија.

Субвенциите се применуваат на компаниите со години, а динарот продолжува да ја губи вредноста во домашната и меѓународната трговија. До 1994 година, само неколку години по падот на Советскиот сојуз, земјата достигна епска стапка на инфлација од 313,000,000%. Стив Ханке го става ова во перспектива:

„За чувство на влијание врз локалното население, замислете ја вредноста на вашите банкарски сметки во случајот и потоа да ја поместите запирката 22 места. Звучи многу, но само обидете се да купите нешто со нив“.

Ова врвна инфлација траеше две години и целосно го уништува економско ткиво на нацијата.

Ланецот за снабдување е скршен, многу производители ги задржуваат стоките и суровините затоа што да ги продаваат денес би значело огромна загуба кога валутата паднала преку денот. Единственото место да се најде потребниот производ или услуга е црниот пазар и никој на црниот пазар не беше подготвен да прифати динари како плаќање. Наместо тоа, тие бараа девизи и тврди производи како злато и сребро. Владиното рационализирање беше единствен друг извор на потребите, а ова беше крајно несигурно. ММФ понуди интервенција во форма на заеми со приврзани бројни услови, додека во исто време ООН спроведе ембарго.

Паралели на денешната економска состојба на САД

Денес во САД се гледаат видите раните и средните фази на оваа состојба. Од должничката криза во 2008 година, САД (заедно со бројни други држави) се потпираат на спасувачки средства и стимулативни средства од централните банки за да ја оддолжат опасноста од дефлаторно уривање. Ова доведе до зависност од печатење пари.

Со пандемијата КОВИД-19, опасноста од колапс се зголемува стократно. Сега, трилиони долари дополнителни стимулации беа виртуелно отпечатени во име на спасување на економијата од заклучувањата кои ги наметна самата влада. Се разбира, огромното мнозинство од овие заеми за олеснување на пандемијата отиде во големите корпорации, а не за малите бизниси кои пропаѓаат. И, стимулативната помош за домаќинствата е далеку помала од ефектите на инфлацијата и последователната инфлација на цените што ги имавте во рок од само изминатата година. Се доаѓа до одредена точка каде просечно американско семејство ќе мора редовно да прима помош само за да преживее (и можеби тоа беше и планот на глобалистите цело ова време).

Владините службеници и глобалистите ова го нарекуваат  “УОП” (Универзален основен приход), но во сонова не се разликуваат од субвенциите што ги користеа комунистите во Југославија за привремено да го смират и контролираат населението. Штом населението ќе зависи од владата за опстанок, нема шанси за протест и отпор. Секако, нема шанси само до моментот кога кога ќе се појави хиперинфлацијата, и тогаш владините субвенции ја губат својата моќ и тогаш доаѓаат револуции.

Прашањето е колку инфлација ќе биде потребна пред во САД да се појави слична балканизација и распад? Моето сомневање е дека за разлика од Југославија, во Америка распадот ќе се случи и пред хиперинфлацијата да дојде по своето.

САД не е Југославија (сеуште)

Имаме предности и недостатоци што Америка ги има во споредба со Југославија. На пример, американскиот долар е светска резервна валута. Ова значи дека (за сега) САД имаат можност да земаат заем од која било држава во светот дури и кога доларот се девалвира. Може да се печати долари и има помала домашна инфлација, бидејќи без разлика дали би бил дигитален или физички, доларот честопати се испраќа во странство и се чува во странски банки како резерви.

Но, што ќе се случи ако статусот на светската резерва на доларот биде отстранет или редуциран, како на пример со корпата валути за SDR на ММФ? Па, сите тие државни обврзници што странците ги држат, ќе се вратат во САД за кеширање. Ќе следи хиперинфлација или хиперстагфлација.

Потребно е само дел од најголемиот светски економии да се согласат на корпа валути за да дојде до пад на доларот. Ова ќе доведе до колапс на САД кој ќе отслика многу од она што се случуваше во Југославија, а умерената инфлација од денес ќе биде заменета со лавина.

Во однос на балканизацијата, таа веќе и се случува, поради пандемијата. Имате држави во САД, кои спроведуваат драконски медицински мандати за заклучување и ги следат упатствата за администрација на Бајден. И, имате држави кои ги штитат правата и слободите на граѓаните и покрај пандемијата. Разликата во вашето општество не може да биде негира. Ние сме веќе поделени народи со посебни вредности – едната страна е комунистичка, другата страна ја почитува слободата.

Економски, конзервативните држави во голема мерка посилно заздравуваат од левичарските сини држави во однос на закрепнување, затоа што ги укинаа ограничувањата на пандемијата. Сините држави на демократите станаа зависни од стимуланси и најверојатно ќе треба да ги имате уште повеќе стимулативни ефекти, како што ќе ја одминува годината. Со црвените држави кои не го применуваат глобалното и пандемиските ограничувања, прашање е на време кога Бајден (како Милошевиќ) ќе ја потврди потребата за „единство“ и да ги обвини слободние држави дека сакаат да ја ослабат нацијата.

Ова веројатно ќе се случи пред да се појавата вистинските меурчиња на хиперинфлација, но во меѓувреме цените на стоките ќе продолжат да растат експоненцијално. Државите што ќе покажат лојалност кон федералната влада ќе ги користат своите субвенции (трошките од масата), додека конзервативните држави ќе бидат отсечени. Во таков момент кршењето на САД ќе биде неизбежно.

Ова не значи дека ова е лоша работа на долг рок. Ова е неопходен исход за да опстане економската и личната слобода на луѓето. Но, ако сакате да научите нешто од историјата тоа ќе ве подготви подобро за она што доаѓа. Неколку луѓе ќе тврдат дека САД и Југославија немаат ништо слично, но за жал сме многу поблиску до Југославија од што треба. Америка веќе не е општество на слободен пазар, а ние не сме ни биле тоа со децении. Ние сме уште повеќе социјалистичка нација со сите слабости поврзани со ваквите системи.

И, како и Југославија, по американската балканизација ќе следи граѓанска војна, но тоа е дискусија за друг пат. Доволно е сега да разбереме дека ако сакате да го решите економскиот пад предизвикан од социјалистичката и комунистичката политика, применување на повеќе од истите политики не е одговорот. Повеќе централизација нема да може да ги ублажи катастрофите предизвикани од претходната централизација. Потребна е сеизмичка промена во поглед на нашиот однос кон економијата; враќање на старите и ПОДОБРИ начини на работење од историјата на нашата нација. И, ако треба да ја урнеме Америка за да го достигнете овој систем за слободен систем, нека биде така, заклучува аналитичарот Брандон Смит.

Ви се Допадна Написот? Сподели ја Веста! Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Глобалофашистичките ЦИАшки Социјални Мрежи, Запиши се на Мобилен на t.me/kolozeginfo Телеграм Групата, на слободните мрежи ГАБ и ВКонтакте (Еквиваленти на Фејсбук), на Рамбл и Битчут (еквиваленти на Јутјтуб) наскоро на Парлер (Еквивалент на Твитер) или преку мејл (подолу) и Добивај Директно Коложег.Инфо!