Една недела порано, САД и Ирак го потврдија договорот за повлекување на „сите преостанати борбени сили“ од Ирак и за завршување на американското учество таму, кое датира од инвазијата во 2003 година.

Во двата случаи, се разбира, наведените планови за прекинување на воената интервенција беа врамени со учтив јазик дизајниран да изгледа дека САД си заминуваат под свои услови – и исто така да му овозможат на режимот на САД одредено ниво на веродостојност кога тврди „мисијата е завршена.”

Во реалноста, се разбира, и Ирак и Авганистан се само уште две војни што САД ги загубија во долгиот список на воени интервенции што датираат од Виетнам и Кореа. Покрај тоа, овие повлекувања го сигнализираат континуираниот геополитички пад на САД во свет кој станува мултиполарен и многу мотивиран за да се донесе крај на исчезнатиот „униполарен момент“ на САД.

Но, што точно подразбираме под „изгубено“ во овој контекст? Па, според стандардите на целите презентирани од самиот режим на САД кога започнаа овие војни, овие војни се целосни неуспеси.

На пример, ни беше речено дека Ирак и Авганистан ќе станат „демократии“ каде што се заштитени и ценети човековите права во западен стил.

Тоа беше хуманитарно оправдување.

Ни беше кажано дека овие земји ќе станат сигурни сојузници на Соединетите држави, некако како Германија или Јапонија.

Тоа беше геополитичко оправдување.

САД потфрлија на двата фронта.

 

Неуспехот на глобалната демократија

Кога САД за прв пат извршија инвазија во Авганистан, по терористичките напади од 11септември 2001, Американскиот режим тврдеше дека мисијата е казнена и стратешка. Воената интервенција беше, како што ни беше речено, дизајнирана за казнување и оневозможување на талибанскиот режим, кој создаде кампови за обука на терористи, од типот што наводно довело до 11/09.

Но, не е изненадувачки, што Вашингтон тогаш одлучи дека ќе остане во Авганистан долго време. На гласачите наскоро им беше кажано да се подготват за војна на генерациите, војна што може да трае со децении. Затоа што, по дваесет или дваесет и пет години, ни беше кажано дека Авганистан ќе стане либерална демократија каде што жените можат да шетаат во мини здолништа, а младите ќе ги поминуваат своите денови студирајќи поезија и инженерство на универзитетите. Авганистан, ни беше речено, ќе заврши како повоена Германија и Јапонија – сојузници (читај вазали) на западната либерална демократија.

Непотребно е да се каже, Пентагон никогаш повеќе не го споменува тоа. Дури и по дваесет години, политичката ситуација во Авганистан можеби најточно може да се опише како постојана серија на војни меѓу регионални војсководци, со воени лидери поддржани од САД на „добрата“ страна. Идејата дека овие воени команданти во согласност со САД ја претставуваат страната на човековите права, е само посакувана замисла и тоа фино речено.

Две години откако започна окупацијата на Авганистан, ветувањата за „глобална демократија“ станаа уште пограндиозни кога режимот се обиде да ја зголеми поддршката за инвазијата во Ирак. Администрацијата на Буш нацрта голема визија за целиот регион со тврдења дека новиот демократски Ирак ќе служи како појдовна точка за тотално преобразување на Блискиот исток, кој наскоро ќе стане регион на либерални демократии. САД постојано тврдеа дека ирачкиот лидер Садам Хусеин е нешто како реинкарнација на Хитлер – диктатор – и сугерираа дека откако Хусеин ќе отиде, слободата и правдата ќе цветаат низ целиот регион.

Тоа не се случи. Навистина, дури и ако животот се подобри за некои Ирачани – како што се Курдите – животот стана многу полош за безброј други Ирачани. А аргументирано од НПР во 2018 година, како резултат на војната, Ирак стана една од најопасните и најкорумпирани земји во светот. Со околу 500.000 убиени во војна и насилство од 2003 година, малку семејства останаа недопрени од трагедија.

„Мнозинството луѓе – сунити и шиити – не го сакаа режимот на Хусеин“, вели генерал Наџм Ал-Абабури. „Но, многу луѓе, кога ќе споредат помеѓу ситуацијата под Садам Хусеин и сега, сметаат дека можеби нивниот живот под времето на Садам Хусеин бил подобар“.

Денес, животниот стандард на Ирак останува осакатен од американската инвазија, а демократската влада претставува режим што е малку повеќе од група на спротивставени клептократи. И корупцијата останува вкоренета.

Покрај тоа, американската инвазија го отвори патот за пораст на верскиот екстремизам во Ирак, што доведе до скоро целосно уништување на ирачкото христијанско население – кое уживаше законска заштита под Хусеин.

Наместо да шири поими за либерална демократија и човекови права во регионот, режимот на САД се стави во поддршка на најрепресивните режими. САД и натаму се ентузијастички поддржувач на режимот на Саудиска Арабија, еден од најдеспотските  режими на земјата денес. САД ја поддржуваат воената диктатура во Египет. Преку своите интервенции во Либија и Сирија, САД ревносно застанаа на страната на терористите и исламските кои тргуваат со млади жени за сексуално ропство и ги применуваат најдрагкнските видови исламски закони – нешто многу полоѓо од режимот на Хусеин или од секуларниот режим на Асад кој сè уште владее во Сирија.

Промената на режимот на САД во Ирак ги наполни Ал Каеда и ИСИС со нови регрути, што доведе до хуманитарни кризи во северен Ирак и источна Сирија.

Неуспехот во промената на режимот

Но, дури и ако САД пропаднаа мизерно во инсталирањето на нови режими што ги сакаат и негуваат човековите права низ целиот регион, барем „националните интереси“ на САД сега се многу побезбедни благодарение на промената на режимот. Нели?

Па, не баш. Иако Вашингтон сега тврди дека ги напушта Ирак и Авганистан во добри односи со локалните режими, факт е дека САД оставаат на власт голем број непријатели кои се повеќе од среќни што го гледаат заминувањето на САД. И во многу случаи, САД ги зајакнаа оние кои имаат интерес да ги поткопуваат интересите на Вашингтон.

Во Авганистан, на пример, антиамериканските воени лидери (т.е. групи на талибанците) не заминуваат, и веројатно ќе ја зголемат моќта со заминувањето на САД. Впрочем, ова  е централното тврдење на оние што се спротивставуваат на планот за повлекување на Бајден. САД оставаат зад себе Авганистан каде антиамериканските сили најверојатно брзо ќе навлезат и ќе го пополнат вакуумот на моќта.

Во меѓувреме, во Ирак, главното „достигнување“ за отстранувањето на Садам Хусеин, порано на сунитите, беше да се зголеми моќта на шиитското малцинство. Ова сега значи раст на шиитските милиции кои се сојузници со Иран, кои се спротивставуваат на режимот на САД.

Со други зборови, САД можеа да ги држаат двете земји на неодредено време, но тоа можеа да го сторат само преку старомодна – и многу скапа – воена окупација. Тоа секако не го вети Вашингтон пред дваесет години.

Со сите свои фантастични ветувања за фундаментално менување на на Блискиот исток, САД не успеаа ни приближно да го сменат балансот на моќ во корист на САД со создавање на нов блок на про-американски „демократии“. Главно, САД посеаа хаос во регионот, им го отворија патот на терористичките групи и ја потврдија Американската поддршка за некои од најлошите диктатори и режими во регионот.

Сето ова го платија со илјадници американски животи и стотици илјади животи во нападнатите земји. И со трилиони американски долари.

Последните дваесет години значеа дека режимот на САД осуди милиони луѓе со нова реалност на поголема смртност, заостанување во развојот и сиромаштија.

Сепак, сè уште не е готово. Фактот дека се објавени некои најави за ставање крај на војните не значи дека тие навистина завршиле. Нема временска рамка за конечно отстранување на борбените трупи од Ирак. Во Авганистан, САД можеби воопшто не ја завршуваат војната, туку се свртуваат само кон војна што ја водат платеници вработени во САД.

Во секој случај, глобалната политичка ситуација стана скапа и непријателска, до тој степен што сега има смисла барем наводно да се стави крај на овие конфликти. Исто така, сега кога просечен американски гласач едвај обрнува внимание – и дека САД се соочуваат со економска криза и внатрешен конфликт – стана политички целисходно да се заборават тие стари војни, веројатно со око накај започнување на нова, со Русија. 

Ви се Допадна Написот? Сподели ја Веста! Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Глобалофашистичките ЦИАшки Социјални Мрежи, Запиши се на Мобилен на t.me/kolozeginfo Телеграм Групата, на слободните мрежи ГАБ и ВКонтакте (Еквиваленти на Фејсбук), на Рамбл и Битчут ( еквиваленти на Јутјтуб) наскоро на Парлер (Еквивалент на Твитер) или преку мејл (подолу) и Добивај Директно Коложег.Инфо!