Минатат недела, ММФ ги презентираше своите светски економски прогнози за 2020 година, давајќи преглед на глобалната економија и предизвиците што претстојат. Најнезгоден факт во Извештајот е оној што Американците не сакаат да го слушнат – па дури и кога ќе го прочитаат, одбиваат да прифатат: Кина сега ги замени САД за да стане најголемата економија во светот.

И покрај оваа недвосмислена изјава од двата “најавторитетни” глобалистички извори, повеќето од мејнстрим печатот – со исклучок на „Економист“ – продолжуваат со известувањето дека американската економија е број 1. Па, што се случува?

Очигледно, мерењето на големината на економијата на една нација е покомплицирано отколку што може да се претпостави. Покрај собирањето податоци, потребно е да се избере и правилна мерка. Традиционално, економистите користеа метрика наречена МЕР (пазарни девизни индекси) за пресметување на БДП. Дека економијата на САД се зема како основна, е одраз на фактот дека кога овој метод е развиен во годините по Втората светска војна, на САД отпаѓаа скоро половина од глобалниот БДП. За економиите на другите нации, овој метод ги собира сите добра и услуги произведени од нивната економија во нивната валута и потоа ги претвора вкупните вредности во американски долари по сегашниот „курс на пазарот“. За 2020 година, вредноста на сите стоки и услуги произведени во Кина се предвидува да биде 102 трилиони јуани. Конвертирана во американски долари со пазарна стапка од 7 јуани на 1 долар, Кина ќе има МЕР БДП од 14,6 трилиони долари наспроти БДП на САД од 20,8 трилиони долари.

Но, оваа споредба претпоставува дека 7 јуани купуваат иста количина на стоки во Кина како 1 долар во САД. Очигледно, тоа не е случај. За полесно да се разбере оваа точка, магазинот „Економист “ го создаде „Индексот на Биг Мек“ од кој е изведен графикот на горниот дел од ова парче. Како што покажува овој индекс, за 21 јуани, кинески потрошувач може да купи цел Биг Мек во Пекинг. Ако ги претвореше тие јуани по тековниот курс, тој ќе имаше 3 долари, со што ќе купи само половина Биг Мек во САД. Со други зборови, при купување на повеќето производи од хамбургери и паметни телефони, во ракети и поморски бази, Кинезите добиваат скоро двојно поголема вредност за својот ист долар или јуан.

Признавајќи ја оваа реалност, во текот на изминатата деценија, ЦИА и ММФ развија посоодветно мерило за споредување на националните економии, што се нарекува ПКМ (паритет на куповната моќ). Како што е објаснето во Извештајот на ММФ, ПКМ „ги елиминира разликите во нивото на цените меѓу економиите“ и на тој начин ги споредува националните економии во однос на тоа колку секоја нација може да купи со своја валута по цените што прозводите и услугите се продаваат таму. Додека МЕР одговара колку кинезите би добиле по американски цени, ПКМ одговара колку кинезите добиваат по кинески цени.

Доколку Кинезите го претворат својот јуан во долари, купувале Биг Мекс во САД и ги носеле дома со авион во Кина за да ги консумираат, споредувањето на кинеската и американската економија користејќи мерило за МЕР би било соодветно. Но, наместо тоа, тие ги купуваат на една од 3300 локации на Мекдоналдс во нивната матична земја каде тие чинат половина од цената која ја плаќаат Американците.

Објаснувајќи ја својата одлука да премине од МЕР во ПКМ во годишната проценка на националните економии – што е достапно преку Интернет во CIA Factbook – ЦИА забележа дека „БДП по официјален курс [МЕР БДП] значително го потценува реалното ниво на производството на Кина во однос на -останатиот дел од светот “. Така, според нејзиното гледиште, ПКМ „ја обезбедува најдобрата достапна почетна точка за споредување на економската моќ и благосостојбата меѓу економиите“. ММФ додава понатаму дека „пазарните стапки МЕР се понестабилни и со нивно користење може да се создадат доста големи залажувања во вкупните мерки на раст, дури и кога стапките на раст во одделни земји се стабилни“.

Сумирајќи, додека аршинот на кој повеќето Американци се навикнати сè уште покажува дека кинеската економија е за една третина помала од САД, кога ќе се препознае фактот дека 1 американски долар купува скоро двојно повеќе во Кина отколку во САД, кинеската економија денес е една шестина поголема од американската економија.

И што? Ако ова едноставно беше натпревар за фалење, да собере мерна шипка што им овозможува на Американците да се чувствуваат подобро за себе, има одредена логика. Но, во реалниот свет, БДП на една нација е подструктурата на нејзината глобална моќ. Во текот на изминатата генерација, бидејќи Кина создаде најголема економија во светот, ги симна САД како најголем трговски партнер на скоро секоја поголема нација (само минатата година, додавајќи ја Германија на таа листа).

Таа стана производствена работилница за светот, вклучително и за маски за лице и друга заштитна опрема како што сега гледаме во кризата со коронавируси. Благодарение на растот на БДП и двоцифрениот раст на буџетот за одбрана, нејзините воени сили стабилно ја менуваа моќта во потенцијалните регионални конфликти, особено во врска со Тајван. И оваа година, Кина ќе ги надмине САД во трошоците за истражување и развој во индустријата, водејќи ги САД до „точка на прелом во истражување и развој“ и идна уште поголема конкурентност.

За САД да одговорат на кинескиот предизвик, Американците мора да се разбудат и соочат со за нив грдиот факт: Кина веќе не помина во трката да бидеме број 1 економија во светот. Покрај тоа, во 2020 година, Кина ќе биде единствената голема економија што бележи позитивен раст: единствената економија што ќе биде поголема на крајот на годината отколку што беше кога започна годината. Последиците за американската безбедност не е тешко да се предвидат. Разновидниот економски раст ќе ја охрабри  да биде сè повлијателен геополитички играч на светската сцена, пишува Греам Т. Алисон, професор по управување на Харвард Кенеди универзитетот и автор на книгата Предодредени за Војна: Може ли Америка и Кина да избегаат од стапицата на Тукидид?