Белата куќа широко најави повлекување на своите трупи од Авганистан. Но, очигледно не сакаат да одат далеку и бираат нова жртва во некоја земја на Централна Азија каде ќе се населат овие нови „номади“ и ќе ја “усреќат” како и Авганистан. Таџикистан е именуван како едно од американските можни адреси во регионот. Во овој ред се и Узбекистан, Киргистан, па дури и Казахстан. И колку е пошироко ова опкружување на несигурност во информациите, толку подобро за Соединетите држави. Така, скоро од нула, се чини дека Вашингтон сака да навлезе во за него изгубениот регион и да ја дестабилизира политичката ситуација низ Централна Азија.

Сепак, за САД не е сè толку едноставно како што изгледа. На пример, можеме да го разгледаме Таџикистан, кој, како што неодамна истакна претседателот Емомали Рахмон за време на неговата посета на Москва, има најдолга граница со Авганистан. На крајот на краиштата, ако Вашингтон одлучи да ја распореди својата воена инфраструктура во Таџикистан, САД истовремено ќе ја предизвикаат не само Москва, туку и Пекинг. И овој предизвик нема да остане неодговорен, бидејќи Соединетите држави ќе се занимаваат со нова Кина, чиј потенцијал изгледа многу поразлично од она што таа беше во првите години од нејзината соработка со независен Таџикистан и другите земји во регионот. Покрај тоа, Кина штотуку го слета својот прв слетувач на Марс, што автоматски ги зголеми политичките амбиции на НР Кина.

Затоа, во случај на повлекување на американските трупи од Авганистан на север и конкретно во Таџикистан, Белата куќа не треба да се надева дека Пекинг ќе дејствува во вообичаениот режим на „1001-то кинеско предупредување“ за Западот. Кина е толку длабоко ангажирана во економска интеграција со Таџикистан, што нејзиниот одговор ќе биде многу различен од претходниот формат на одговор на настаните што ги загрозуваат нејзините стратешки интереси. На крајот на краиштата, исто така е важно за Кинеската комунистичка партија да ја тестира својата Национално ослободителна армија во реална акција. Покрај тоа, таков јасен одговор бара самата ситуација околу Централна Азија во пресрет на „повлекувањето“ на американските трупи од Авганистан. Кина е свесна дека само таквиот одговор може да ги урне плановите на САД за целиот регион како целина.

Во информативниот простор, не толку одамна, му се лизна мислењето на еден службеник на кинеската амбасада во Душанбе, кој сакаше да остане анонимен, дека плановите на САД за Таџикистан „нема да останат без одговор од Пекинг“. И сега постепено станува јасно дека неизбежно ќе следи одговор во нов и невообичен формат. Дали Вашингтон е подготвен да ја тестира својата армија во директен судир со кинеската армија е големо прашање. На крајот на краиштата, всушност, ова може да се смета за војна за Централна Азија, која очигледно не е дел од американските планови, барем во сегашната фаза. Засега, Америка очекува едноставно да ги распореди своите војници и инструктори во новите локални касарни.

Одговорот на Пекинг се чини неизбежен дури и ако американскиот контингент добие официјално одобрение за влез во Таџикистан од самиот претседател Емомали Рахмон. Остри кинески одговори овојпат ќе се применуваат не само во економската и политичката, туку и во воената сфера.

Пекинг, како и Москва, веќе се вознемирени од однесувањето на Душанбе, кога сè уште нема јасна и изразена формулација за распоредување на американската инфраструктура на територијата на републиката. Ваквото замаглување автоматски ќе создаде тензија во односите на Таџикистан со Иран, како и Русија со Кина, што по дефиниција не може да се дозволи, бидејќи сите овие земји сносат несразмерно поголема одговорност за безбедноста и стабилноста на регионот, отколку Соединетите држави .

Иран, Русија и Кина се „традиционални цели“ на Пентагон, така што воено-политичкиот сојуз на овие држави, наспроти позадината на предизвикот на Таџикистан, исто така, изгледа реален.

Распоредувањето на голем американски воен камп во Таџикистан ќе значи намерно, провокативно појавување на главниот противник на НР Кина во непосредна близина на кинеската државна граница. И овој факт исто така ја прави реакцијата на Пекинг неизбежна. Таџикистан не е Мали, далеку во Африка, така што Пекинг нема намера да ги жртвува своите интереси тука на својата граница.

За Русија, сетот закани изгледа скоро ист, вклучително и американското шпионирање на постојните Руски објекти во Таџикистан, што конечно ќе ги натера Москва и Пекинг да создадат директен воено-политички сојуз. И во овој случај, неизвесноста на Душанбе создава директни предуслови за губење на довербата и поддршката од водечките воено-политички, трговски и економски сојузници.

Таџикистан, како суверена држава, ќе мора да донесе своја одлука за својата непосредна иднина. Ситуацијата во светот се менува толку брзо што мислите и нејасните формулации повеќе не можат да бидат пракса.