Еве брз квиз по историја: кој беше пред-последниот император на Западната римска империја? Или пак третиот император до последниот? Одговори: Гликериј, 473-74 н.е. и Јулиј Непос, 474-475 н.е. Нив ретко кој ги помни, како и последниот император, помпезно насловениот Ромул Август, кој владеел помалку од една година се додека целиот хоас не се распаднал во 476 г.

Ја сфаќате поентата: кога моментумот на колапс ќе го помине хоризонтот на настаните, веќе не е важно кој ја носи титулата Глава на Змијата; колапсот е надвор од контрола на која било индивидуа или група.

Последната генерација на Римјани, исто така, претпочиташе преправање и замижување пред реалноста. Последните римски елити пронајдоа утеха во минатите слави на Рим, како да е неизбежно дека ова или она магично да ги врати моќта и стабилноста на Рим, без елитите или народот да понесат жртви.

Денес ја слушаме пискотницата, жестоките извици за глумење на единство: бидејќи вистинското единство е изгубено, тогаш преправањето во стил на “менаџирање на односи со јавност” е најдоброто што елитите можат да го сторат.

Исто како и во завршните денови на Западната римска империја, елитите станаа премногу алчни и самозадоволни – фатална комбинација. Милионерската класа во Америка и Новото Благородништво, кое е веднаш зад милијардерите, го зедоа најголемиот дел од придобивките на економијата од 2008 година и платија или нула или ниски даноци. (Само прашајте го г-дин Бил Гејтс како да го направите своето богатство ослободено од данок преку филантро-капиталистички фондации кои се едноставно други можности за постигнување на истата доминација.)

Штом имате голем монопол во Биг Тех (големите технолошки компании), политичко влијание да го заштитите вашиот монопол, како и залихи на акции на Федералните резерви, можност да издавате ѓубре обврзници итн., тогаш вашата алчност нема ограничување. Исто како и во опаѓачките денови на Рим, супербогатите затајуваат данок и навистина, не сносат каква било жртва. Колку и да остане богатство за делење, се од тоа влегува во касата на супер-богатите, додека граѓаните ја плаќаат цената преку уништување на социјалната мобилност, повисоки даноци и брзо распаѓачка реална економија.

Елитите на моќта се самозадоволни, бидејќи тие веруваат дека манипулацијата со највисоките бирократии и заробените централни банкари е единствената потребна вештина за нивен опстанок. Создавање вредности или реални добра и услуги? Зошто да се мачам кога вистински пари се прават во корупција, измама и легализиран грабеж?

Human Collapse 1.0 не е променет од 473 г. н.е., и затоа нашите елити се исполнети со истиот самозадоволен аутизам како и последната група од елитите на алчни, помпезно насловени, премногу импресионирани од богатството и моќта на Рим.

Банката на федерални резерви (ФЕД) ќе продолжи да ги спасува сите оние чијашто безгранична алчност ја поткопа републиката и да печати трилиони за дистрибуција на леб и циркуси за смирување на хаосот, со што ќе ја уништи вредноста на лебот и последните изговори за „пазарната економија“.

Наместо да се соочат со потребата за радикална реформа на политичко-економскиот систем, нашите елити се фокусираа на зголемување на веќе дестабилизирачкото богатство и моќ и пресметување со нивните елитни ривали.

Како резултат, не постои начин да се запре паѓањето на доминото.  Преправањето и PR не се реалност, а верувањето дека Старата нормала магично ќе се обнови со печатење без жртви на Федералните резерви не е вистинска стратегија. Извадоци од Падот на Римската империја: Повторно оценување  (Мајкл Грант)