Гледајќи ја ситуацијата уште подалеку од исток, од европска Русија и од остатокот од ЕвроАзиската копнена земја, постои посебно чувство на тага во гледањето на директен пренос од умирањето и газењето на Европа и на голем дел од човечката историја и култура. Отако ги поминавме последните неколку децении воскреснувајќи го источниот христијански свет од штетата предизвикана од болшевистките варвари, сега со разочарување ги гледаме моштите и урнатините на западниот христијански свет потопени од нов варварски бран. Жителите на Западна Европа повеќе не можат да направат ништо, но сеуште се вредни како музејски придружници и туристички водичи. Европа се претвори во музеј на Достоевски пред 150 години, кога го напиша (зборувајќи преку ликот на Версилов):

“За Русот Европа е исто толку скапоцена како и Русија; секој камен во неа е шармантен и драг. Европа е исто толку нашата татковина како и Русија … О, колку скапоцени се за нас Русите овие стари странски камења, овие чуда на стар, побожен свет, овие парчиња од свети чуда; тие се поскапоцени за нас отколку за самите Европејци! ”

Низ целиот свет, многумина се мачат да ја разберат Европската реакција на мигрантската криза:

• На страната на мигрантите, имаме: жестоки изблици на варваризам, фанатизам и агресија.
• На страната на Европејците, имаме укочувачки страв за да не те наречат … нетолерантен. 

Во ситуацијата надвор од контролата, каде што би очекувале луѓето да организираат, да протестираат, да стават блокади на патишта и да гласаат масовно за националистички партии, наместо тоа, сме подложени на смешен спектакл на кротки, феминизирани Европејци облечени во унисекс облека со пароли “Не за Тероризам!”. Повеќето луѓе од целиот свет го гледаат овој апсурден пристап како израз на антрополошката ништовност. “Дали Европа е мртва?”, се тие прашуваат гласно.

Ако мислите дека овој впечаток е политички неточен или недипломатски или некако маргинален, наместо мејнстрим, рускиот министер за надворешни работи, слушнете го Сергеј Лавров, висок руски државник и дипломат, кој рече дека Европската унија “изврши самоубиство”, пуштајќи во себе освојувајќи орди од Блискиот Исток и Северна Африка.

Тука имаме поплава од луѓе кои доаѓаат, а поголемиот дел од нив младите возрасни мажи бегаат од воена служба дома, а релативно малкумина од нив се квалификувани да бараат азил. Повеќето од нив се неквалификувани да вршат каква било работа во ЕУ поради недостаток на писменост, образование или работна етика. Многу од нив не би можеле да се обучуваат во секој случај, доаѓаат како што се од популации одгледувани за физичка издржливост и толеранција на болеста, наместо за интелигенција.

Значаен дел се исламски радикали кои се гледаат себеси како вистински колонизатори; многу повеќе немаат грижа на совест за ограбувањето на Европејците и силување на европски жени. Илјадници се вистински терористи кои се испраќаат да чекаат наредби. За повеќето од нив, кршењето во ЕУ и слободното ќарење пари има призвук на одлична авантура – многу повозбудлива од сточарската работа добиток или одгледување на просо во нивните родни села.

Европските невладини организации, финансирани и од Сорос, ги опремуваат со чамци за спасување и пливачки елеци и ги поставија своите бродови на брегот на Либија. Европските НВО за слободно да ги превезуваат мигрантите до пристаништата во Италија, Грција или Шпанија. Повеќе типови на НВО им помагаат на документите и ги поплавуваат судовите со тужби што ги поднесуваат во име на мигрантите.

Сигурен сум дека некои Европејци може да мислат дека сум нељубезен за презентирање на таков непријатен преглед на ситуацијата. Но, постои многу повисок стандард за да мерење од само љубезност: дали е вистина? Вистината често е сурова и болна, а сепак без вистина – за да ги разбереме вистинските последици од нашите постапки – сите ние сме само јагниња за колење.

Одбивањето да се соочиме со вистината со тоа што се крие зад лицемерното, вкоренето превез на “љубезност” е само кукавичлук. Навистина, кукавичлукот е често на показ во Европа, криејќи се зад некоја друга завеса за “безбедност”. Кога ИСИС го бомбардираше аеродромот во Брисел, белгискиот крал Филип и неговиот кралски брачен другар брзо беа евакуирани. Во средновековните времиња ваквото кукавично однесување би го чинело монархот круна, најверојатно заедно со неговата глава. Но, сега е добро за една кукавичка нација да има кукавички цар.

Тешко е да се разбере причината за таквиот кукавичлук. Зошто европските елити толку насила им ја пикаат в грло “толерантноста” на своите граѓани и се спремни да ги заменат со увезени варвари? Што се случи со духот на жедните империи што со векови ја исцрпуваа целата планета, акумулираа неброени богатства?

Она што јас верувам дека се случи е дека Европејците станаа премногу удобни. Да, тие доживеаја некои тешкотии за време на двете светски војни, но тоа не беше ништо во споредба со она што многумина други држави минуваа, особено Русија и Кина. Кога животот е борба, искуството е живо, едноставните радости се длабоко почувствувани, интелигентни избори се клучни за опстанок, а актите на херојство се неопходни и вредни. Кога животот е удобен, луѓето се заситуваат и тешко се задоволуваат, вкусовите стануваат декадентни, прашањата за безбедност им се предадени на специјалисти и спонтани акти индивидуален хероизам и храброст доаѓаат да се третираат како симптоми на социјална маладаптација.

Со оглед на доволно сигурност и удобност, тоа самото станува стандард според кој се се мери. Оние кои се помалку безбедни и помалку удобни, се сметаат за помалку успешни и модерни, и стануваат се помалку популарни во играта на еднократна употреба. За возврат, оние кои допрва треба да бидат заведени со сигурност и удобност и да се борат за принципи кои се повисоки од само толеранција и љубезност, стануваат неразбирливи; на крајот на краиштата, што друго постои, освен сигурност и удобност? Но, ова е само поставување на сцената за следниот акт, бидејќи безбедноста и удобноста не можат да функционираат како апсолутни.

Безбедноста не може да се гарантира на сите места и во секое време: несреќи се случуваат. Може да добиете удар в лице од пијан човек, да бидете малтретирани од расист мигрант, да умрете во терористички напад во Аллаху акбар стил, или, пак поверојатно, ќе го скршат вратот со паѓање од велосипед. Бидејќи веќе не сте одговорни за обезбедување на сопствена безбедност – сега е работа на платените професионалци – не можете да се обвинувате себеси. Вие, се разбира, може да ги обвините платените професионалци, но тие, знаете, се трудат, рабтат, колку што можат…

Овој нов тип на личност, кој прво се појави во Европа, а потоа се прошири насекаде низ Западот и пошироко, изгледа како дегенеративна форма на човештвото: без голема страст и возвишени цели, без јасна етничка или социјална верност или предност, фиксирана на утеха и сигурност и недостаток на машкост и женственост: цивилизациски евнух затворен во LGBTQ концентрационен логор со четири ѕвездички. Овие може да изгледаат како главни негативи, но на плус страната, овој тип на личност е претежно безопасен. Половина милијарда луѓе во ЕУ сега живеат, без да претставуваат голема опасност еден кон друг, мал полуостров на мало ќоѓе од западната Евроазија, кој до неодамна беше на местото на бескраен вооружен конфликт. Тие не ги уништуваат материјалните или културните артефакти, но сакаат да ги акумулираат, да инвестираат во удобност и во потрошувачката. Тоа, за многу од нив е прогрес!

Последниот голем предизвик за овој начин на живот беше презентиран од страна на интеграцијата на Источна Европа, каде што националните страсти сé уште се високи. Но, проблемот лесно беше решен со изнаоѓање на жртвено јагне – Србија – која беше проколната поради недостатокот на мултикултурализам и толеранција и бомбардирани до послушност. Засега ова сите други во Источна Европа ги исплашија до пасивност. Но, сега масовната миграција претставува проблем на сосема поинаков обем, предизвикувајќи Полска, Унгарија, а сега дури и Италија да се крене во бунт против туѓинскиот напад.

Новодојдените претежно доаѓаат од култури кои се спротивни на толерантни и љубезни. Тие главно се карактеризираат со суровост, страст, кланност и верски и политички фанатизам. Тие сакаат да живеат токму тука и токму сега, да уживаат во осетливата страна на човечката природа, и тие ја гледаат Европа како ковчеже богатство кое треба да биде ограбено. Нивните култури се во склад со претходната ера на европската историја, кога огромни маси луѓе се собираа на градските плоштади за да ги гледаат луѓето да бидат извлечени, черечени или запалени живи.

Европејците ја скротиле својата средновековна природа, но затоа сега директно ја увезуваат преку мигрантите. Новиот, изнемоштен човек од Западна Европа не е во можност да се бори, ниту нивните влади, чии лидери се принудени да ги почитуваат истите културни кодекси на толеранција, политичка коректност и задолжителна љубезност. Но, човекот од Источна Европа, само привремено исплашен да дејствува толерантно и да не ескалира, нема долго да го толерира ова. Неговата средновековна природа сѐ уште е сосема близу до површината, додека нивните западни соседи ги ставаат во музеи и разни други туристички стапици. Ова веќе е очигледно: на неодамнешниот самит на ЕУ за имиграција; Источноевропците дури и не се потрудија да се појават.

И повторно, овојпат зборувајќи како Иван Карамазов, и со уште поголема страст:

“… сакам да патувам во Европа, и така секогаш и ќе сакам. Се разбира, знам дека само ќе посетувам гробишта. Но, што? Телата што лежат во нив се скапоцени; секој камен ја раскажува приказната за еден голем живот, страсното верување во хероизмот, во сопствената вистина, сопствената борба. Веќе знам дека ќе паднам на земја и ќе ги бакнам овие камења и ќе плачам за нив – иако сум убеден со сето мое срце дека сето ова одамна се претворило на гробишта и не е ништо повеќе од тоа“.

[Инспириран од Е. Холмогоров]