Ситуацијата во Северна Африка останува напната. Неделава се случи нов воен удар во Мали, предизвикувајќи реакции ширум светот. Франција е најмногу загрижена за кризата во Мали затоа што, покрај историските врски, таа секогаш си ја земаше “одговорноста” за управување со безбедноста во тој африкански регион – и сега се повеќе ја губи контролата над различните воени групи што дејствуваат таму. Повеќе од тоа, се чини дека намерата на војската на Мали е да забрани какви било знаци на француско влијание во земјата. Вистинската цел на пучот е да се создаде нова национална стратегија за одбрана и борба против тероризмот, прекинувајќи ја досегашната неуспешна стратегија на Париз. Франција веќе нема никаква контрола врз тоа што се случува во Мали; нејзината стратегија не успеа, и таа генерираше не само зголемување на тероризмот, туку и длабока анти-француска ориентација во вооружените сили на Мали. Уште еднаш, се чини дека Мали е „француски Виетнам“, имајќи предвид дека воена влада во земјата може да претставува крај на француското присуство во Северна Африка.

Само неколку месеци по военото преземање со кое беше симнат од власт претседателот Ибрахим Бубакар Кеста, во понеделникот се случи нов удар во Мали. Сега, привремениот претседател Бах Ндав, премиерот Моктар Оуан и министерот за одбрана Солејмане Дукуре се уапсени од војската и однесени во базата Кати – истиот воен центар во кој беше затворен Кеста минатата година. Од војската не беа дадени детали за тоа што ќе се случи со уапсените политичари, но високата команда на вооружените сили извести дека процесот на национална транзиција ќе го продолжи својот нормален тек, што веројатно значи дека ќе биде назначена нова хунта за управување со земјата соодветно со интересите на Армијата.

Очигледно, воениот маневар можеби е одмазда против привремената влада за мерките преземени неодамна против вооружените сили. Апсењето на претседателот се случи само неколку часа откако двајца припадници на вооружените сили ги загубија своите позиции во преуредувањето на владата. Со реформата, тимот на претседателот ја презеде контролата над Министерството за одбрана, забранувајќи пристап на двајца воени агенти во канцеларијата – што секако не и се допаднало на армијата и предизвикало итен одговор.

Антивоените мерки на привремената влада не беа случајни. Ндав и Оуан се обидоа да го „подобрат“ имиџот на Мали на меѓународното ниво. Воениот удар е сериозно критикуван бадвор, како и постојаниот обид на вооружените сили да добијат целосна контрола врз политичкото управување во земјата. Со отстранување на воениот персонал од стратешките сектори, привремената влада се обиде да пренесе подемократска слика пред светските сили и меѓународните организации – но, всушност, сепак војската е таа што навистина ја контролира африканската земја.

Мисијата на ООН во Мали го искористи својот профил на Твитер да повика на итно ослободување на Ндав и Уане, предупредувајќи дека оние што ќе ги приведат ќе мора законски да бидат казнети за нивните постапки. Во слична порака, генералниот секретар на ООН, Антонио Гутереш, рече дека е длабоко загрижен за апсењето на цивилните лидери одговорни за политичката транзиција во Мали. Претседателот на Европскиот совет, Чарлс Мишел, пак, за медиумите изјави дека тоа што се случи е „многу сериозно“ и дека е подготвен да ги разгледа потребните мерки. Сепак, најлошата реакција беше во Париз. Макрон остро го осуди превратот и рече дека е подготвен да преземе каква било неопходна акција во следните неколку часа. Во иста насока, изјави Жан-Ив Ле Дријан: “Франција со најголема цврстина го осудува насилниот чин што се случи вчера во Мали (…) Бараме ослободување на претседателот Бах Ндав и премиерот Моктар Уан. Нивната безбедност мора да биде загарантирана, како и итно продолжување на процесот на договорената транзиција”.

Причината за француската загриженост е едноставна. Франција има историски врски со Мали, кои никогаш не биле прекинати во целост, и покрај крајот на колонијализмот. Париз отсекогаш бил одговорен за обезбедување на безбедноста на целиот регион Сахел и во последно време оваа територија станува цел на неколку терористички групи формирани од исламистички милиции поврзани со Ал Каеда. Во 2013 година, Париз ја организираше таканаречената операција Сервал, која успеа да спречи терористите да ги заземат најголемите градови во Мали.

Сепак, продолжувањето на француското воено присуство во земјата беше погубно. Со крајот на операцијата „Сервал“, чија цел беше враќање на урбаните центри, започна операцијата „Баркене“, чија цел беше да се отстранат остатоците од бунтовниците и да се држат настрана од градовите преку стратегија за континуирана окупација. Проблемот е во тоа што Париз не беше доволно силен да ја одржи континуираната окупација во Мали, главно поради неговите територијални димензии – двојно поголема од Франција. И тоа им овозможи на тероризмот да напредува се повеќе, со пасивната француска војска соочена со проблем што тие не можеа да го решат.

Тогаш, војската на Малија се побуни против цивилната влада – која беше во прилог на француската окупација – и го започна процесот на политичка транзиција. Војската, на почетокот, претпочиташе да не остане на власт, што доведе до формирање на привремена цивилна влада, но оваа влада покажа слабост во договарање со Франција и се обиде да ја отстрани војската од Министерството за одбрана. Ова министерство е главната стратешка точка што војската сака да ја контролира, бидејќи вистинската цел на пучот е да се создаде нова национална стратегија за одбрана и борба против тероризмот, прекинувајќи ја неуспешната стратегија на Париз. Бидејќи се обиде да ги поткопа плановите на војската, привремената влада беше поништена.

Франција веќе нема никаква контрола врз тоа што се случува во Мали; нејзината стратегија не успеа, и ова генерираше не само зголемување на тероризмот, туку и длабока анти-француска ориентација во вооружените сили на Малија. Уште еднаш, се чини дека Мали е „француски Виетнам“, имајќи предвид дека воена влада во земјата може да претставува крај на француските упади во Северна Африка.