***

Тие рекоа дека треба да направат две работи: да ја уништи Ал Каида, која “ги нападна” Соединетите држави на 11 септември 2001 година и да ги уништи талибанците, кои ќе го направат Авганистан база на Ал Каида. После големо униѓтување на животи и уништување на авганистанското општество, САД се откажа – како што се случи од Виетнам во 1975 година – со пораки: ал-Каида нека се прегрупираат во различни делови на светот и талибанците да се вратат во главниот град Кабул.

Претседател на парламентот на Авганистан, Мир Рахман Рахмани, предупреди дека ќе се влезе во период на нова граѓанска војна, повторување на ситуацијата од 2001 година и од 1992 година.  Обединетите Нации пресметуваат во првиот квартал од 2021 година, цивилните жртви  37% во споредба со минатата година. Нејасно е дали ќе има разговори меѓу талибанците , авганистанската влада на претседателот Ашраф Гани, Соединетите држави и Обединетите нации. Авганистан е на работ на понатамошно насилство, и може да биде соодветно да се опише со зборот на човек од Авганистан Зарлашт Хафиз:

Тага и пак тага, овие црни вечери, очигледни со солзи и времиња полни со тага ,
овие изгорени срца, убивање на млади,
овие неостварени очекувања и неисполнети надежи на невести

„Спасување“ на авганистанските жени, унапредување на каузата за човекови права: овие зборови ги памтите?

Владата на САД ја смета оваа војна, која ќе влезе во дваесетата година, е најдолгата војна на САД во модерниот период (американскиот ангажман во Виетнам се смета на четиринаесет години, од 1961 година до 1975)

Но, оваа војна во Авганистан не е најдолгата војна на Соединетите држави. Имаме две војни кои САД се уште ги водат и продолжуваат: војна против Демократска народна Република Кореја или ДДРК (од август 1950 година) и против Куба (од септември 1959 година).

Ниту еден од овие конфликти не е завршен, затоа што САД продолжува да спроведува хибридни војни. За хибридна војна не е потребно да се стави во сила целиот арсенал на војската; тоа е војна водена преку контрола на информации и финансиски текови, како и употреба на економски санкции и недозволени средства како што е саботажа. Нема прашање што од сите ове арсенали не е употребени од САД против Кореја и Куба.

Пред шеесет години, на 17 април 1961 година, Бригадата на ЦИА 2506 влезе и изврши инвазија на Кубанската Плаја Гиирон („Заливот на свињите“) иако Куба никогаш не и се заканила на Соединетите држави; никогаш не ја прекршила Повелбата на ООН од 1945 година. Соединетите држави, од друга страна, рутински му се закануваат на кубанскиот народ. Во октомври 1962 година, кога Советите испратија ракетен систем за заштита на Куба, генералот Максвел Тејлор од САД, планирал целосна инвазија на Куба. Во овој момент декласифициран меморандум, покажува дека Тејлор планирал да го реши овој вид на потфат со 18.500 војници од американската страна само заради желбата на кубанците да си ја заштитат својата земја.

Кога кубанската влада испрати трупи да му помогне на националниот ослободителен фронт во Ангола во ноември 1975 година, американскиот државен секретар Хенри Кисинџер му рече на неговиот тим на 24 март 1976 година, “ако решете да користите моќ, тогаш тоа не смее да не успее. Не треба да се примени на половина пат. Ако сакате да ја блокирате Куба, таа акција мора да биде безмилосна, брза и ефикасна“. САД планира да го искористи пристаништето во Хавана и да ги бомбардира градовите на Куба. „Мислам дека мора да го разбиеме Кастро“, му рече Кисинџер на американскиот претседател Џералд Форд кој одговори: „Се согласувам“. Таков е ставот на владата на САД, од 1961 година до денес.

Пред да ја напушти функцијата во јануари 2021 година, американскиот претседател Доналд Трамп ја стави Куба на списокот “државни спонзори на тероризмот” на американската влада. Американски законодавци бараа од неговиот наследник, претседател Џо Бајден, да ја објави и поддржи оваа одлука. На 16 април, секретарот за печат на Бајден, Псаки, изјави во салата за брифинг дека “Смената на политиката кон Куба во моментов нема да има и Куба е меѓу главните приоритети на претседателот во надворешната политика”. Бајден, со други зборови, мора да ја продолжи политиката на Трамп, диктирана од републикански сенатори како Рубио Марко и Рик Скот од Флорида и сенаторот Тед Круз од Тексас (како и демократскиот сенатор Роберт Менендез од Њу Џерси). Бајден мора да опстои на оваа сурова шестдецениска политика за давење на Кубанскиот народ.

Веднаш по Кубанската револуција во 1959 година, американската влада стави на знаење дека нема да ја толерира Суверена Куба на само 145 километри од брегот на Флорида. Посветеноста на задушувањето на Куба е постојан укор за лицемерието на владата на Соединетите Држави. Ова беше разјаснето уште еднаш за време на оваа пандемија, при што стапката на инфекција и смртност на милион луѓе е далеку повисока во САД отколку во Куба (податоците покажуваат дека САД бележат 1724 смртни случаи на милион, додека Куба има 47 смртни случаи на милион). Додека САД се практикува национализмот на вакцините, бригадата на лекари Хенри Рив од Куба несебично продолжува со својата работа меѓу најнаселените земји и луѓе кои живеат во светот. Шефот на јужната команда на САД, адмирал Крег Фалер, го нарече медицинскиот интернационализам на Куба како “регионално корозивно влијание”. Во Вашингтон владее суровост.

По падот на СССР, кој обезбеди безбедност на Куба и начини да ја заобиколи блокадата, САД и Американските законодавци ја нападнаа економијата на Куба преку законот за кубанска демократија (1992) и кубанскиот закон за слобода и демократска солидарност (1996) Од 1992 година наваму, Генералното собрание на ООН гласаше со огромно мнозинство против Соединетите . Специјални а известувачи Светот на Група за човекови права на ООН напишаа изјава во која се повика САД да ги повлече овие мерки.

Кубанската влада објави дека само меѓу април 2019 година и март 2020 година, Куба изгубила 5 милијарди а за време на изминатите скоро шест децении, изгуби еквивалент на 144 милијарди долари поради блокадата на САД. Сега американската влада ги продлабочува санкциите против компании кои носат нафта на Кубанскиот остров.

Далеку од горчина кон американската влада, кубанските комунисти го користат својот Конгрес во партијата, каде може да дискутирате за да го подобрите државното претпријатие. Инес Марија Чепман, Вицепремирот рече дека членовите на партијата мора да активираат во заедниците и да го градат социјалното здравје. Рафаел Сантистебан Позо, претседател на Националната асоцијација на мали земјоделци, рече дека луѓето кои работат мора да произведат повеќе со распоредување на ресурси. Министерот за економија и планирање Алехандро Гил укажува на потребата од поголема ефикасност во системот на државно претпријатие.

Кај нив се чувствува сериозност и познавање на проблемите, но не се презаситени од нив; тие се дел од проект кој повеќе сака да го избере својот суверенитет против огромните шанси да се вратиме во периодот пред 1959 година. Поразот не е во нивниот речник. На овој Конгрес, еден од оригиналните кубански револуционери Раул Кастро се повлекува од својата функција. Кастро, по ослободувањето од затвор, заминал во Мексико од каде со братот Фидел се вратил за да ги порази САД и диктатурата на нивната марионета во Куба Фулгенсио Батиста.

И сега новата генерација Кубански лидери ќе ја продолжи борбата за опстанок на суверена Куба, дел од светската борба против империјализмот на САД кој сака да уништи секоја земја која не се согласува да биде роб.

По нападот на Плаја Гиирон од ЦИА, шпанскиот поет Хаиме Гил де Бидма напишал поема за Куба наречена “За време на инвазијата” (во збирката Моралидадес, 1966). Поемата на Венецуела Диего Секера е преведена за нас кога ја славиме 60 ^– годишнина од поразот на САД во заливот на Свињите.

Утринскиот весник е отворен на
чаршавот. Сонцето свети во очилата.
Ручек во малиот ресторан,
работен ден.

Повеќе од нас молчат. Некој зборува со неразбирилив глас;
разговорите се со посебна тага
за секогаш кога ќе
победите или ќе завршите во срамота.

Мислам дека во ова време од денот, сонцето изгрева во Сиенага;
бидејќи уште ништо не е решено, борбата не запира
и во вестите барам надеж
која ја нема во вестите од Мајами.

О, Куба во далечната зора на тропските предели,
кога сонцето тлее, а воздухот е чист: нека
твојата земја сее слобода на твоето скршено небо
сиво од крилјата на авионите.

Ако сакате надеж, од шеќерна
трска, до човекот на трамвајот, тие од рестораните,
илјадниците кои сега ќе го направат светот подобар
тогаш нема на што да се надевам од Мајами. Надежта се раѓа овде, под топлото сонце на Куба.

Топли поздрави

Виџај Прашад

Овој напис првпат беше објавен од Триконтинентал: Институт за социјални истражувања .

*

Избрана слика: Мохсен Тааша Вахиди (Авганистан), Преродба на црвениот, 2017 година.