Новиот пресврт на либерализмот

Во конкретниот историски момент, ние јасно може да различиме многу важен феномен: нов пресврт во либералната идеологија. Како и секоја друга политичка идеологија, либерализмот постојано се менува, но во одредени периоди можеме да фатиме навистина парадигматски поместувања што ни даваат за право да кажеме: тука нешто завршува и нешто ново започнува. Ова е следен момент. Честопати е придружено со пад на одреден политички режим или рамнотежа на силите по сериозна – на пр. Светска – војна итн. Но, понекогаш поминува незабележано на латентно сублиминално ниво. Сигурно, секогаш можеме да разликуваме некои симптоми на произведените промени, но нивната длабочина и прашањето за достигнување на точка без враќање остануваат засега под дискусија.

Јас тврдам дека токму сега сме сведоци на таква драматична промена во рамките на либералната политичка идеологија.

Да го наречеме премин од либерализам 1.0 во либерализам 2.0. Како и со секој сериозен премин, тој бара одреден „ритуал на премин“. Јас толкувам таква да биде ситуацијата во која претседателството на Доналд Трамп кулминираше со неговото соборување од глобалистичката елита, олицетворена во Џо Бајден и неговата – и уште еднаш и повторно –  администрација на нео-конзервативци. Но, тоа не е ништо друго освен „ритуал на минување“ – манифестиран во геј паради, бунтовнички рушења, ЛГБТ + империјални напади, глобален бунт на дивиот феминизам и спектакуларно појавување на пост-хуманизам и екстремна технократија. Зад сето ова има подлабоки – интелектуални, филозофски – процеси кои предлагам да ги испитам.

Либерална осаменост

Би сакал однапред да признаам дека ќе го извршам овој испит преку мојот структурен пристап, втемелен во Четвртата политичка теорија. Ова значи дека јас сметам дека либералната идеологија (или Првата политичка теорија) е збир на историското изразување на самата парадигма на западната модерност, која во текот на 20 век ја доби својата епска битка против нејзините главни ривали – комунистите ( Втора политичка теорија) и фашистите (Трета политичка теорија), кои и обете за тоа време го оспоруваа либералното претендирање да бидат најмодерни и се декларираа како помодерни од либералите. Ова беше експлицитно формулирано од марксистичкиот футуризам, но исто така беше и основата на фашистичкиот начин на размислување.

Значи, според оваа визија, либерализмот како идеологија – политичка, економска, културна, социјална и слично – победи во 20 век не само тактички, туку стратешки и некако неповратно стана единствена политичка идеологија по 90-тите години на минатиот век. Ова обично се нарекува „униполарен момент“ (Чарлс Краутхамер) и беше – предвреме како што изгледа сега – крстен „крајот на историјата“ од страна на Френсис Фукујама. Надвор од сите детали и прашања за правилно мерење на времето, идеолошката победа на либерализмот токму во тој период беше непобитна. Кинескиот комунизам не е целосна алтернатива на либералниот капитализам, затоа што од владеењето на Денг Ксиаопинг, Кина е делумно вметната во глобалната политичка економија во обид да се искористи таквата во полза на зајакнување на Кина, со цена да притоа прифаќајќи ги главните либерални правила и принципите на слободниот пазар.

Тоа беше пресвртната точка што симболично го одделуваше стариот либерализам од новиот либерализам, либерализмот 1.0 од идниот либерализам 2.0. Потоа, во 90-тите години од минатиот век, би можеле да регистрираме почеток на длабока семантичка мутација на Првата политичка теорија. Епската победа на либерализмот во 20 век создаде две важни идеолошки промени:

·  Доаѓање на црвено-кафеави или „национал-болшевистички“ сојузи, засновано врз длабоко разбирање на непоправливиот пораз на историскиот комунизам и фашизмот кон либерализмот и на волјата да се создаде заеднички антилиберален десен лев фронт (но како таков остана политички маргинална тенденција, неспоредливо мала во споредба со сериозноста на опасноста за либералната доминација што ја носи ваквиот идеолошки проект);

·  Осаменоста на либерализмот, кој ги изгуби и двата главни идеолошки непријатели, претставуваше (како што учи Карл Шмит во нагласувањето на важноста на разликата пријател / непријател за самата дефиниција на политичкиот и идеолошкиот идентитет) важен елемент на самоафирмацијата на либерализмот.

Додека нелибералниот национал-болшевизам не претставуваше вистинска политичка закана, проблемот со осаменоста остана суштинска закана.

Национал-болшевизмот како концепт поттикнат од победата на либерализмот

Филозофски, национал-болшевизмот се совпадна со паралелното поместување на парадигмата што пристигна со постмодерноста. Постмодерните автори, кои доаѓаат главно од крајната левица, станаа многу критички настроени кон комунизмот во советски и делумно кинески стил, и со тоа ја усвоија стратегијата на идеолошки сојуз со леви либерали – секогаш повеќе и повеќе „антифашистички“ и исто така анти-Национал-Болшевистички. Значи, Пост-модернизмот беше воспоставен како еден вид заедничка основа за екс-комунистите да станат се повеќе либерални (индивидуалисти, хедонисти и така натаму) и за левите либерали да ја прифатат авангард епистемологијата на радикалните мислители кои промовираат екстремни теории и практики на ослободување – од правила, норми, стабилни идентитети, хиерархии, граници и така натаму. Еве каде има корени либерализмот 2.0. Но, за да станеме експлицитни во форма на новата верзија на либералната политичка идеологија, на ова му требаа уште 30 години драматичен политички живот. Феноменот Трамп беше последниот и најрешителен период што поттикна целата структура на либерализмот 2.0 да се појави онаква како што е.

Главната карактеристика на либерализмот 2.0 е неговото признавање на внатрешниот непријател, петта колона во рамките на либерализмот како таква. Во отсуство на добро претставени идеолошки непријатели – комунисти и фашисти – осамените либерали беа должни да го преиспитаат самото пресликување на нивната доминација што стана светски. Идеолошки, слабата црвено-кафеава тенденција се чини дека е поважна отколку што може да се процени според нејзиниот изглед како движење со незначително влијание.

Но, ако го земеме предвид овој национал-болшевизам во пошироки термини, целокупната слика драстично се менува. Повторното појавување на Русија на Путин може да се оцени како нова мешавина на стратегијата за антизападна политика и традиционалниот руски национализам во советски стил. Инаку, феноменот на Путин останува енигматичен. Тој беше приближно изедначен со „национал-болшевизам“, кој ја потврдува главната идеолошка рамка на униполарната – либерална ера. Истото приближување може да се искористи за толкување на кинескиот феномен. Во спротивно, би било тешко или едноставно едноставно невозможно да се објасни политиката на Кина и пред се на линијата на Кси Џинпинг. Овде, повторно, гледаме посебен кинески комунизам помешан со кинескиот национализам кој се повеќе се забележува. Истото може да се каже и за растот на европскиот популизам, каде што растојанието помеѓу левицата и десницата драстично се намалуваше до точката на симболично создавање на жолто-зелениот сојуз во италијанската влада заснована на договор меѓу Лега ди Норд (десен популизам) и 5 ​​Ѕвезди ( левичарски популизам). Аналогна конвергенција беше претконфигурирана во популистичкиот бунт на Жолтите елеци против Макрон во Франција, во кој следбениците на Марин Ле Пен се бореа против либералниот центар заедно со следбениците на Жан-Лук Меленшон.

Така, во униполарниот светски поредок либералите некако беа обврзани да ја прифатат заканата од национал-болшевизмот – во широка смисла на поимот – како нешто сериозно. И оттука, тие започнаа да се борат против таквата конвергенција со поткопување на нејзините структури и индекси каде и да се појават. Но, за да не помогнат во промовирање на самонаметната ефективна алтернатива на либералната глобалистичка доминација, глобалните елити ја поткопаа важноста на овој феномен на површината, додека, во реалноста, тие се бореа против тоа. Ако Путин, Кси Џинпинг, европски популисти и исламски антизападни движења (слично ниту премногу идеолошки комунистички ниту националистички), како и антикапиталистичките струи во Латинска Америка и Африка би биле свесни дека тие се спротивставуваат на либерализмот од некако обединета идеолошка позиција ,прифаќањето лев / десен или интегрален популизам како нивна експлицитна основа значително ќе го зајакнеше нивниот отпор, множејќи го неговиот потенцијал. Значи, за да не се случи ова, либералите ги искористија сите средства, пред сè, петтата и шестата колона (либералите добро вградени во владините структури и формално лојални на суверените лидери во соодветните режими) кои се обидоа да го потиснат секој идеолошки потег во овој насока.

Непријателот внатре

Но, токму нивните успеси во ова ограничување на потенцијалното појавување на национал-болшевистичка – нелиберална – идеологија во статусот на формален непријател ги направија либералите се повеќе и повеќе сами. Тие не се осмелуваа да се појави формалниот непријател, но цената за тоа беше гестација на внатрешниот непријател. Ова е клучната точка во раѓањето на либерализмот 2.0.

Политичката идеологија не може да постои кога ќе се избрише парот на непријател / пријател. Го губи својот идентитет и не може да продолжи да биде ефикасна. Немањето непријател значи идеолошко самоубиство. Значи, нејасен и недефиниран надворешен непријател не беше доволен да го оправда либерализмот. Со целата демонизација на Русија на Путин и Кина на Кси Џинпинг, либералите не можеа да бидат целосно убедливи. Повеќе од тоа: прифаќање на постоењето на формален, структуриран идеолошки непријател надвор од зоната на либерално влијание (демократија, пазарна економија, човекови права, универзална технологија, тотално вмрежување и така натаму) по почетокот на униполарниот момент се претпоставуваше глобалното би било еквивалентно на препознавање на некој сериозен неуспех. Значи, логично, мораше да се појави внатрешен непријател. Ова беше теоретски потребно во развојот на идеолошките процеси по 90-тите години на минатиот век. И внатрешниот непријател пристигна точно на време, точно кога беше најпотребен. Имаше име: Доналд Трамп .

Етикетиран од самиот момент на неговото појавување на изборите во Америка во 2016 година, Доналд Трамп започна да игра исклучително важна улога – онаа на непријателот.

Тој ја вгради граничната линија помеѓу либерализмот 1.0 и либерализмот 2.0. Тој стана бабица на либерализмот 2.0, помагајќи му конечно да се роди целосно. Првично, имаше слаба идеја да се обиде да го поврзе Трамп со црвено-кафеавиот Путин. Таквите му нанесоа вистинска штета на претседателството на Трамп, но, идеолошки, тоа беше неконзистентно. Не само поради отсуството на реални односи меѓу Трамп и Путин и чистиот идеолошки опортунизам на Трамп, туку и затоа што самиот Путин, кој изгледаше како „национал-болшевист“, свесно се спротивставуваше на глобалниот либерализам, во реалноста е многу повеќе прагматичен реалист. Како Трамп, тој е популист со интерес за рејтингот, а исто како и Трамп, тој е повеќе опортунист и нема интерес за идеологија.

Алтернативното сценарио за презентирање на Трамп како „фашистички“ беше исто така смешно. Бидејќи беше претерано искористена од неговите политички ривали, тоа му направи неволја на Трамп, но исто така беше тотално неконзистентно. Ниту самиот Трамп, ниту кој било од неговиот персонал не беа „фашисти“ или претставници на која било крајно десничарска тенденција, одамна тотално маргинализирани во американското општество и постоеја само како еден вид слободарски раб на кич културата.

Значи, справувањето со Трамп на идеолошко ниво (и не само во пропаганда, каде што сите методи се прифаќаат доколку делуваат), либералите беа должни да ја дефинираат неговата позиција поинаку. И тука се приближуваме до најважната точка на нашето истражување. Трамп беше и е претставник на либерализмот 1.0 . Откриено е дека тој е токму главниот – и овојпат навистина внатрешен – непријател на новиот либерализам. Ако ги оставиме настрана сите странски режими кои се спротивставуваат на либералната идеологија во нивната политичка пракса дека не претставуваат никаков сериозен проблем, наместо да бидат обични, неартикулирани пречки на патот кон неизбежниот триумф на либералниот напредок, останува само еден вистински непријател на либерализмот – самиот либерализам. За да продолжи понатаму, либерализмот мораше да направи внатрешна чистка.

Тука се појавува внатрешна, јасно видена и дефинирана поделба. Новиот либерализам, втемелен на продолжување на конвергенција со левиот пост-модернизам, престана да се препознава во стариот либерализам. И токму овој стар либерализам беше идентификуван во симболичката фигура на Доналд Трамп. И беше оценето дека тоа е другиот либерализам. Ова објаснува сè во идеолошкото распоредување на кампањата на Бајден – „враќање на нормалноста“, „подобро градење“ итн. Предметната „нормалност“ е нова нормалност – нормалност на либерализмот 2.0. Либерализмот 1.0 – национален, јасно капиталистички, прагматичен, индивидуалистички и на некој начин слободарски – отсега беше оценет како „абнормалност“. Демократијата како правило на мнозинството, целосна слобода на говор и мисла, отворена можност да искажете која било позиција што сакате, каков било религиозен избор, право да имате семејство и да организирате родови односи на која било основа, верска или секуларна – сето тоа тоа, целосно признаено од либерализмот 1.0, стана неприфатливо. Отсега натаму: политичка коректност, откажување на културата, практика на срамење на сите оние кои не го прифаќаат овој лев либерализам како нешто потребно, оправдано и нормално.

Значи, либерализмот 2.0 еволуираше малку по малку во нешто тоталитарно. Не беше такво – барем експлицитно – кога се бореше против многу поексплицитно тоталитарните идеологии – комунизмот и фашизмот. Но, откако остана сам, либерализмот ја покажа својата неочекувана одлика. Ако либерализмот 1.0 не беше тоталитарен, тогаш либерализмот 2.0 е тоталитарен. Отсега никој нема право да не биде либерален. Стариот либерализам веднаш би ја одбил таквата теза, бидејќи тоа е јасна и директна противречност на самите основи на либералната идеологија заснована на слободен избор. Правото да се биде нелиберален беше почитувано исто како и правото да се биде либерален. Но не сега. Не повеќе. Значи, еден либерализам заврши – неодамна во моментот кога Трамп ја напушти Белата куќа. Другиот либерализам владее од сега па натаму. Тука, слободата веќе не е бесплатна. Тоа е “должност”. И значењето на слободата не е произволно. Јасно е дефинирано од новите владејачки либерални (2.0) елити. Кој не се согласува е осуден да биде откажан.

Фридрих фон Хаек:  почетокот

Можеме да ја следиме идеолошката еволуција на либерализмот 2.0 следејќи ја на моменти не премногу артикулираната еволуција на идеите на самите водечки идеолози на либерализмот во 20-тиот век. Тука имаме три главни станици – Фридрих фон Хаек, Карл Попер и Џорџ Сорос. Тие припаѓаат на истата традиција – првиот беше директен учител на вториот, а вториот на третиот. Значи, се чини дека тие треба да имаат повеќе или помалку исти ставови. Ова е делумно така, но делумно не.

Фридрих фон Хајек беше очигледно чист либерал. Во неговите дела тој ги критикуваше и комунизмот и фашизмот, истакнувајќи ја нивната посветеност на „проектот“. Во име на вистината, комунистичките и фашистичките режими ги наметнаа своите насилни политички и економски практики на општествата, изопачувајќи ја природната логика на социјалниот и политичкиот живот. И двете ја преизупотребија “иднината” и “напредокот” како одлучувачки аргумент за правото на владеење и доминацијата како политичка структура обдарена со мисија да ја оствари оваа иднина по секоја цена. Така, комунистите и фашистите ја нарушија реалноста потчинувајќи ја на самопрогласените „закони за напредок“.

Наспроти ова, Фридрих фон Хајек ја определи статус кво состојбата како точка на тргнување. Теоретски неспособни правилно да ја пресметаат иднината (бидејќи има премногу релевантни фактори – секогаш повеќе отколку што луѓето можат да земат предвид) треба да се обидеме да продолжиме внимателно, благо, без уништување на постојните социјални, политички и економски структури, но со обид едноставно да се развиваат или подобруваат. Фридрих фон Хаек се спротивстави на „ проектот“ со концептот на традиција, кој според него беше единствената основа на органскиот развој, со оглед на тоа што во традицијата го идентификуваше збирот на рационалните избори на многу претходни генерации, огромна структура на грешки и корекции кои ниту еден “проект” не би можел да ги достигне.

Да се ​​биде целосно спротивставен на комунизмот и фашизмот (и, логично, на секоја мешавина од нив), Фридрих фон Хајек беше многу поблиску до Едмунд Бурк и англискиот конзервативизам. Така, не е невообичаено што идеите на Фридрих фон Хајек беа прифатени делумно од францускиот Нувел Дроит (Хенри де Лесквен, Иван Блот и други) во комбинација со умерен француски национализам.

Фридрих фон Хајек може да се смета за идеален пример за либерализам 1.0.

Карл Попер: средната точка

Ученикот на Фридрих фон Хајек, Карл Попер – автор на теоријата за „Отворено општество“ и директен ментор на Џорџ Сорос – остана верен на идеите на Хајек на површината. Тој го прифати слободниот развој на општеството, жестоко го критикуваше „проектот“ како таков и издаде генерализации на заедничката основа на втората и третата политичка теорија, со што ненамерно помогна во формулирањето на национал-болшевистичките принципи. Попер ја идентификува главната грешка на политичката традиција како платонско прифаќање на постоењето на идеална држава што е извор на норми, и аристотелистичката теорија на telos, causa finalis – крајот како главна причина за оправдување на средствата за нејзино достигнување.

Формално следејќи го пристапот на Хајек, Попер значително промени некои важни акценти. На насловот на неговото главно дело, Отвореното општество, тој додаде „и неговите непријатели“ , на тој начин истакнувајќи го дуализмот на неговата позиција. Стравувајќи од каков било вид на „либерален проект“, Хајек бил многу внимателен во формулирањето на каков било вид на дуалистички пристап кон политиката и идеологијата. Според Хајек, без разлика дали е либерален или „проект“, либерализмот е отворен органски за сè што постои. Тоа е  вид на Стоичка етика.

Со Попер, сепак, целосно го менуваме регистерот. „Отворено општество“ е недвосмислен либерален проект. Тоа ги дели сите во два табора –

· Отвореното општество и

· Непријателите на Отвореното општество.

И има војна меѓу нив. Не само што тонот на критиките на Попер кон Платон или Аристотел, Хегел или Шелинг е тотално нетолерантен и хистеричен, тој е силно спротивставен на смирениот пристап на Хајек, вклучително и оној за неговите противници.

Попер се залагаше за радикално уништување на непријателите на Отвореното општество, тврдејќи дека во спротивно, немајќи никакви внатрешни кочници, тие самите ќе го уништат Отвореното општество. Така, логиката на Попер беше: ајде да ги убиеме порано пред тие да не убијат нас.

Ова веќе звучи сосема поинаку. Тука е промената кон либерализмот 2.0. Попер мрази сè што може да се оцени како слично на национализмот или на социјализмот. Тој не само што ги отфрли вторите и третите политички теории, туку ги криминализира и повикува на нивно целосно уништување.

Во неговите очи, нема избор да се биде нелиберален. Секој непријател на Отвореното општество по дефиниција е идеолошки криминалец – не е важно дали тој (или таа) е од десната или левата страна на политичкиот спектар.

Но, Карл Попер сепак беше јасно капиталист и економски десно. Наспроти кој било вид на комунистички / социјалистички елементи во уметноста, општеството итн., Тој исто така беше на некој начин културно десно. Значи, Попер сè уште не беше целосен либерал 2.0, но тој е веќе блиску кон тоа.

Џорџ Сорос:  на дестинацијата 

Потоа дојде последниот елемент на преминот од либерализам 1.0 во либерализам 2.0. Добредојдовте во универзумот на Џорџ Сорос. Иронично, името „сорос“ на унгарски значи „следно“. Каков вистински избор да се биде симболична фигура на либерализмот 2.0.

Сорос е ученик на Карл Попер кој, како што признава и самиот Сорос, имал решавачко влијание врз неговата идеологија. Сорос стана приврзаник на Попер и ја направи своја животна цел да го промовира Отвореното општество насекаде во светот. Тука имаме работа со целосен либерален проект (противречност во очите на Хајек) што е уште поагресивна, порадикална и понавредлива од онаа на Попер. Попер го ограничи својот активизам на искажување на своите ставови. Сорос, станувајќи еден од најбогатите луѓе во светот преку финансиски шпекулации, ги примени принципите на Отвореното општество во глобалната политика. Сорос го избра името „Отворено општество“ за својата фондација, што е чадор за глобалната мрежа на агресивен либерализам, обидувајќи се да влијае, контролира, води и субвертира политиката на светско ниво. Со Сорос, либерализмот станува навистина екстремистички. Тој не се двоуми да спонзорира револуции во боја, востанија, удари и сл. Секогаш кога смета дека се насочени против некој непријател на Отвореното општество. Кои се критериумите за такви? Кој е судија? Критериумите се изразени во Библијата на Сорос – книгата на Попер, Отвореното општество и неговите непријатели. Судија е самиот Сорос, главниот арбитер на либералниот проект и неговата практична имплементација.

Во исто време, можеме да забележиме некои промени во идеолошкиот став на Сорос и неговата глобална империја. Сорос почна сè повеќе да им приоѓа на екстремните леви либерали, целосните постмодернисти и целосните левичарски активисти. Можеби затоа што смета дека се повеќе ангажирани во политички активизам – што е потребно за да се постигне глобалната цел на либералниот проект. Или, неговите ставови за капиталистичкиот систем воопшто се променија. Но, неговите последни списи и, уште повеќе, политичките дела на Сорос и организациите поддржани од него сведочат за растечката тенденција кон левицата – вклучително и крајната левица, која е отворено критички настроена кон капитализмот како таков. Сорос активно промовира пост-хуманизам, родова политика, културна војна, феминизам и сите видови антирелигиозни движења. Тој се залага за сето ова во име на напредокот.

Со Сорос, на тој начин, некако стигнавме до спротивниот крај на либерализмот.

Ако Попер беше сличен на Хајек, а Сорос беше сличен на Попер, тогаш Сорос и Хајек се појавуваат како две крајности. Еден (Хајек) е за традиција, радикално против секаков вид на проект и скептичен во врска со напредокот (бидејќи никој не може со сигурност да знае дали нешто напредува или не). Другиот (Сорос), напротив, е за напредок и либерален проект што може да се нарече крајно лев либерализам.

Сите тројца се против втората и третата политичка теорија, но се чини дека по победата над нив, змијата се сврте за да си ја гризна сопствената опашка. Сорос напаѓа скоро сè што му беше драго и суштинско на Хајек.

Сето ова беше јасно во случајот Трамп. Сорос сметаше дека Трамп е негов главен непријател, што значи дека тоа важи и за никој друг туку и за самиот Хајек. Трамп, на крајот на краиштата, воопшто не е нелиберален. Во него и неговата позиција нема ништо национално-болшевистичко. Тој е чист либерал – од вид Хајек, а не од типот на Сорос.

Тука се разделува сливот помеѓу Хајек (либерализам 1,0) и Сорос (либерализам 2,0).

Индивидуално и дивидуално

Би сакал да го насочам вашето внимание на една поважна точка: на проблемот на поединецот како што тој е „решен“ и во двете идеологии, во либерализмот 1.0 и либерализмот 2.0.

Класичниот либерализам ја става индивидуата во центарот на општеството. Фигурата на поединецот во социјалната физика на либерализмот ја игра истата улога како атомот во физичката наука. Општеството се состои од атоми / поединци кои ја претставуваат единствената вистинска и емпириска основа на последователните социјални, политички и економски конструкции. Сè може да се сведе на индивидуа. Тоа е закон.

Со оглед на тоа, лесно е да се сфати етиката на либерализмот, која е основа за неговото разбирање на нормите и напредокот. Ако поединецот е главен субјект на политичката теорија, тој треба да се ослободи од сите врски со колективните субјекти што ја ограничуваат неговата слобода и го лишуваат од неговите природни права. Историски гледано, сите можни институции и правила биле создадени од поединци (Томас Хобс), но стекнале непотребна моќ над нив, а државата е јасен пример за тоа („Левијатан“). Но, сите општествени структури – заедници, секти, цркви, имоти, професии и во последно време класа, националност и пол, ја имаат истата функција – тие ја узурпираат слободата на индивидуата, наметнувајќи му (или неа) лажни митови за некаков „колективен идентитет“. Значи, борбата против сите видови колективен идентитет е морална должност на либералите, и напредокот се мери со тоа дали оваа борба успева или не.

Таквата логика е главниот пат на либерализмот. До крајот на 20 век, главната агенда за ослободување на индивидуата беше завршена. Традиционалниот пред-модерен европски поредок беше поразен и тотално уништен веќе во почетокот на 20 век. Победата над фашизмот во 1945 година и над комунизмот во 1991 година ги обележа двете симболични точки на ослободување на индивидуата од националниот и класниот („естатистички“) идентитет (овој пат како вештачки идентитети измислени од модернистичките нелиберални идеологии). Европската унија беше создадена како споменик на оваа историска победа. Либерализмот стана нејзина имплицитна, а понекогаш и експлицитна идеологија.

Тука застана победничката историја на либерализмот 1.0. Поединецот е ослободен. Крајот на историјата е близу како никогаш порано.

Нема повеќе формални непријатели надвор од либерализмот. Идеологијата за човекови права, признавајќи скоро еднакви права за секое човечко суштество надвор од националните јурисдикции (таква е главната идеолошка основа на масовната миграција), е сертифицирана и загарантирана.

Во овој момент, либералите сфатија дека, покрај сите нивни победи, има уште нешто колективно, некој заборавен колективен идентитет, кој исто така треба да биде уништен. Добредојдовте во родовата политика. Да се ​​биде маж и жена значи да се сподели дефинитивен колективен идентитет кој пропишува силни социјални и културни практики. Ова е нов предизвик за либерализмот. Индивидуата треба да биде ослободена од полот, бидејќи последното сè уште се смета за нешто објективно. Полот треба да биде опционален и последица на чисто индивидуален избор.

Родовата политика започнува тука и суптилно ја менува самата природа на концептот на поединецот. Постмодернистите први истакнаа дека либералната индивидуа е машка, рационалистичка конструкција. Со цел да се „хуманизира“ (тука сè уште сме во зоната на човечкото), новите еманципаторски практики не само што треба да ја надминат рамноправноста на половите, туку и заедно да ја разменат старата добра индивидуа со нова, чудна и изопачена (како што може да се чини), конструкција. Едноставното изедначување на социјалните можности и функции кај мажите и жените, вклучувајќи го и правото за промена на полот слободно и по своја волја, не го решава проблемот. Сепак, „традиционалната“ патријаршија ќе преовладува во дефинирањето на рационалноста, нормите и така натаму.

Значи, постмодернистите – Делез, Гатари и така натаму – дојдоа до заклучок дека ослободувањето на поединецот не е доволно. Следниот чекор е ослободување на човечкото суштество, или подобро, „живото суштество“ од индивидуата.

Сега доаѓа моментот на конечна замена на индивидуата со родо-опционален ризоматски ентитет, еден вид мрежен идентитет. И последниот чекор ќе биде замена на човештвото со пост-човечки чудни суштества – машини, роботи, вештачка интелигенција и други видови генетски инженеринг.

Во 70-тите и 80-тите години, ова беше авангардно истражување на екстравагантни француски филозофи. Во 90-тите години, тој стана важен тренд во социјалниот и културниот домен на западните земји. Во кампањата на Бајден, тоа беше веќе целосно формирана идеологија во офанзива, величајќи го не повеќе поединецот (како во либерализмот 1.0), туку новиот, дојдовен пост-човечки ентитет – техноцентричен, со пол по избор, пост-индивидуална дивидуала. Левичарски автори како Антонио Негри и Мајкл Хард (спонзориран и промовиран од истиот Џорџ Сорос) го подготвија интелектуалниот терен за овие концепти. Но, сега тие се прифатени од самиот Големиот Капитал и покрај тоа што првично беа насочени против него.

Линијата меѓу индивидуата и дивидуата, или помеѓу сè уште човечкото и веќе пост-човечкото, е главниот проблем на парадигматското поместување од либерализмот 1.0 кон либерализмот 2.0.

Трамп беше човечки индивидуалист кој го бранеше индивидуализмот во сеуште стар стил на човечки контекст. Можеби тој беше последниот. Бајден е поборник за доаѓањето на постчовештвото и дивидуализмот.

Либерализам 2.0 и четвртата политичка теорија

Последната моја забелешка на оваа навистина важна тема ја посветувам на Четвртата политичка теорија и нејзиниот развој во сегашниот идеолошки контекст. Четвртата политичка теорија е нормативно ориентирана против сите форми на модерност, против модерноста како таква. Сепак, имајќи ги предвид реалностите на победата на Првата политичка теорија над нејзините ривали, а со тоа и обезбедувањето статус на единствен наследник на главниот дух на модерноста (Aufklärung), Четвртата политичка теорија е отворено и радикално антилиберална. Ако можеме да го разгледаме национал-болшевизмот како прва фаза на идеолошката политичко-филозофска рефлексија на фактот за конечна победа на либерализмот над комунизмот во 1991 година во целата нејзина метафизичка длабочина, тогаш Четвртата политичка теорија е јасно втора фаза на истиот вектор. Главната разлика лежи во отфрлањето на четвртата политичка теорија за болшевизмот, национализмот или која било мешавина од двете како приближно позитивна алтернатива на глобално победничкиот либерализам. Тоа е последица на радикално антимодерното тло на Четвртата политичка теорија, што треба да биде повеќе од јасно во формулирањето на нејзините основни принципи, а најмалку во ангажманот во различни компромиси со постојните политички структури, без разлика дали се тие десни или леви. Ниту десниот ниту левиот нелиберален популизам денес не можат да постигнат искрена победа над либерализмот. Со цел да го сториме тоа,ќе треба да ги интегрираме нелибералната левица и нелибералната десница. Но, владејачките либерали се многу будни во врска со ова и тие секогаш се обидуваат однапред да спречат каков било потег. Краткогледноста на крајно левичарските и крајно десничарските политичари и групи само им ги извршува задачите на либералите.

Така, по 30 години идеолошка борба, можам да сугерирам да ја поштедиме националско-болшевистичката сцена и да преминеме директно на самата четврта политичка теорија, отфрлајќи секаков вид социјализам и национализам и наместо тоа, да афирмираме јасно антимодерна визија за политичка организација. Доволно е тешко да се обединат слабите и декадентни левичари и десничари, што би било полесно да се започне од темел и да се конструира Четвртата политичка теорија како целосно независна и отворено антимодерна идеологија. Но, во исто време, не треба да го игнорираме очигледниот и растечки амбис помеѓу либерализмот 1.0 и либерализмот 2.0. Се чини дека внатрешната чистка на модерноста и постмодерноста сега води кон брутална казна и целосно екскомуницирање на нов вид политички суштества – овој пат жртви ќе бидат самите либерали, оние кои не се препознаваат себеси во стратегијата Бајден-Сорос за Големо ресетирање, оние кои одбиваат да уживаат во конечното исчезнување на старото добро човештво, старите добри индивидуи, старата добра слобода или пазарната економија. Во либерализмот 2.0 нема да има место за ништо од тоа. Ќе се одвива пост-човечки и секој што ќе го доведе во прашање ова ќе биде добредојден во клубот на непријателите на Отвореното општество. Тука сме со децении и тука се чувствуваме повеќе или помалку пријатно. Значи, добредојде во пеколот, дојденци. Секој приврзаник на Трамп или обичен републиканец сега се смета за потенцијално опасна личност, токму онаква каква што сме веќе долго време.

Еве ја важната точка. Кога инсистираме на надминување на национал-болшевистичкиот став, не мислиме да бидеме поприфатливи за либералите. Не, ние едноставно ја појаснуваме нашата позиција со цел да ја направиме подоследна со длабоките антимодерни принципи. Меѓутоа, во сегашниот премин од либерализам 1.0 во либерализам 2.0, ова може да има случајни позитивни конотации.

Либералите 1.0 треба да го забележат фактот дека Четвртата политичка теорија ја идентификува како нејзин главен идеолошки непријател таа реалност што денес е манифестација на она што го мразат и со кое страдаат. Трампизмот и генерално човечкиот индивидуалистички либерализам сега се на удар. Во очите на Соросите и Бајдените, тие се скоро идентични со национал-болшевистите и така натаму. Тие не прават разлика. Да се ​​биде непријател на Отвореното општество е смртна казна. Не можете да го промените ова. Значи, крајно време е да се забележи фактот дека либералите 1.0 веќе не се респектабилни граѓани на капиталистичкиот статус кво. Либералите 1.0 сега се испраќаат во егзил, во политичкото гето – кај нас. Бидејќи Четвртата политичка теорија повикува на ревизија на целиот тек на политичката модерност, не е потребно да се стане пријателски настроен кон комунизмот или национализмот во ова наше гето. Не станува збор за национал-болшевизам. Четвртата политичка теорија е за последната битка за човештвото против либерализмот 2.0 – токму она што го имате на ум.

Од самиот почеток беше еден вид компромис да се вклучи „национализмот“ во бунтот против современиот свет. Евола добро ги објасни причините и границите на тоа. Не беше помал – а можеби и далеку поголем – од компромисот за вклучување на антилибералната левица, т.е. социјалистите и комунистите, ако тие беа искрено контрахемонично ориентирани. Сега можеме да направиме уште еден чекор: дозволете либералите 1.0 да се приклучат на редовите. За да го направите ова, не е потребно да станете нелиберални, фило-комунистички или жестоки националисти. Ништо од тој вид. Секој може да ги задржи своите стари добри предрасуди се додека сака. Четвртата политичка теорија е единствена позиција каде вистинската слобода е добредојдена.

Слобода да се бориме за социјална правда, слобода да се биде патриот и слобода да се бранат државата, црквата, народот, семејството и слободата да се остане човек и слободата да стане нешто друго. Слободата повеќе не е на нивна страна. Либерализмот 2.0 е непријател на секоја слобода. Значи, да не ја изгубиме оваа вредност. Тоа е најголема вредност, бидејќи е суштината на човечката душа и човечкото срце. Слободата ни отвора кон патот кон Бога, кон сакралноста и кон љубовта. Слободата повеќе не е на нивна страна.

Ако слободата мора да стане политичка, нека биде тоа нашиот главен слоган.

Кој е Дугин? Идеолог и Истомисленик со Американските, Европските, Азиските и Македонските Патриоти!