Дел или голем дел од ова најверојатно е намерно со „умерениот“ Џо Бајден кој беше инсталиран скоро како чудо за во последен момент за да го сврти бродот на државата в лево.

Џо става навидум бенигна јавна фаца на сè, освен на далеку од бенигните политики кои му се ставаат на потпис.

Каде сме го виделе ова порано?

Па, не толку одамна во Советскиот Сојуз.

Во Бајден, Америка го најде својот Леонид Брежњев – при крајот на владеењето сенилен лидер, опкружен, поткрепен и диктиран од Политбирото, кое за разлика од оригиналот, не ги ни покажуваат своите лица за Први мај на Црвениот плоштад.

Не мора да сте советски аналитичар за да се потсетите на владеењето на Брежњев (1964-1982) како Генерален секретар на Комунистичката партија и претседател на Президиумот на Врховниот Совет беше почеток на крајот за Советскиот сојуз.

Лондонскиот „Сандеј тајмс“ објави во повеќето од тие години Брежњев беше ефективно зависен од она што беа учтиво наречени „седативи“ и дека на неговите лекари им требаат четири до шест недели да го подготват за јавен настап.

Брежњев очигледно имал потешкотии дури и да ги изговори напишаните советски говори.

Клучните членови на политичкото биро во тоа време – шефот на КГБ, Јуриј Андропов, министерот за одбрана Дмитриј Устинов и водечкиот партиски идеолог Михаил Суслов – очигледно беа задоволни од овој аранжман, бидејќи беа во можност да манипулираат со надворешни и домашни работи од зад тронот.

Колку за жал ова денес ни звучи познато, иако таквата манипулација зад престолот тешко е дека е единствена во историјата. Всушност, тоа е доста вообичаено, вклучително и во наше време.

Но, во денешна Америка оваа фарса достигна такво ниво што шпекулациите за тоа кој навистина е на чело на САД се бесконечни – Барак Обама, Сузан Рајс, Валери Џарет, неколку луѓе во администрацијата како началникот на кабинетот Рон Клајн, Камала Харис, Џил Бајден, Ненси Пелоси , АОЦ и нејзината придружба, дури и Мишел Обама.

Што се случува?

Порано бев еден од оние што не ги земаа сериозно обвинувањата за комунизам во страна на нашата полиберална левица. Мислев дека само хардкор фанатици или шпиони биле вистински комунисти. Како можевме да бидеме толку глупави и бездушни дури да не покажеме и најмал интерес за систем кој не само резултираше во милиони смртни случаи, експоненцијално повеќе од која било друга религија или идеологија?

Но, нашата сегашна администрација е слична на Политбирото и е комунистичка до срж и ја гледаме на дело, морам да признаам по години, американскиот комунизам е во раст низ целата наша федерална влада, да не спомнувам многу од нашите држави предводени од демократската партија.

Веќе немаме две политички партии кои се натпреваруваат околу ваквите релативно помали работи како што се даночните стапки и обемот на програмите за социјална помош. Ова е вистински, длабок идеолошки договор за промена на правилата на играта.

Фактот дека Антифа и Црните Животи – обете самостојно марксистички организации што прават хаос на нашите градски улици – никогаш не се критикувани од сегашната администрација и се оставени да го прават она што сакаат го прават, е само еден пример за ширење на овој растечки комунизам.

Продолжената свртување в левао на веќе левичарското Министерство за правда е уште поопасен тренд.

Најмногу од сè, нашиот образовен систем, од основно до д-р, како што многумина истакнаа, е, свесно или несвесно, на чело со со теоријата за критична раса слична на Гебелс, ја имитира Кинеската културна револуција во сите точки (до сега).

Добрата вест што можеме да ја задржиме е дека голем број од државите контролирани од републикансата партија, почнуваат да се спротивставуваат на комунистичкиот тренд во образованието и на други полиња.

Студената војна меѓу црвените и сините држави веќе започна – капитализмот наспроти комунизмот одново, иако современата форма на комунизмот може поточно да се нарече фашистичка олигархија. Ова е марксизам каде работничката класа е изоставена.

Среде сето ова, фигурата  Џо Бајден веќе го стави своето име на кратката листа на најлоши претседатели на сите времиња и брзо се упатува кон нејзиниот врв. Прилично наскоро тој ќе биде и отсранет.

Но, дали ќе остане држава за рангирање потоа? Тоа е прашањето.

Роџер Л. Сајмон е наградуван писател, сценарист номиниран за Оскар, ко-основач на PJMedia, а сега, главен уредник на „The Epoch Times“. Неговите најнови книги се „ Прчот“ (фантастика) и „ Јас најдобро знам: колку моралниот нарцизам ја уништува нашата Република, ако веќе не ја уништил“ (белетристика). Може да се најде на Парлер како @rogerlsimon