Основната премиса зад овие идеи е дека општествата се подложени на циклична динамика или налик на нишало помеѓу релативно стабилни состојби на просперитет и стабилност, чијашто внатрешна динамика потоа ги создава условите што доведуваат до пресврт во бурни периоди на расправии, конфликти и хаотични промени.

Важното нешто што треба да се има на ум е дека, како што забележува Турчин и другите историски статистичари, периодите на општествен раздор што тие се обидуваат да ги мапираат може да изгледаат вака како графиконот лево:

Но, кога се искусат во реалниот живот, тие изгледаат повеќе како масакрот на елитите од страна на гладниот народ на Денот на Свети Вартоломеј  во 1572 година (сликата подолу).

 

Ако има нешто во овој многу поларизиран свет за кој веројатно сите се согласуваат, тоа е дека сега сме речиси сигурно во еден од овие периоди на раздор.

Она што го сметам за најинтересно од гледиштата на Турчин не е тоа што периодите на стабилност не се прекинуваат со самото исцрпување на ресурсите, или со какви било други „ограничувања на растот“ сами по себе. Додека растот на населението во прединдустриските општества може да се спротивстави на „неомалтузиските“ граници, тој поставува контрацикличен пад на растот на населението. Како овие сили комуницираат при премин од стабилност во хаос е дека прекумерната стрв за изобилство на елитите создава ситуација каде политичката класа се поделува на фракции кои меѓусебно се борат за “пленот” (читај, нашето заедничко богхатство) кој секојдневно станува се помал во однос на реалното економско богатство:

 „Според оваа теорија, растот на населението над производствените придобивки на земјата има неколку ефекти врз социјалните институции. Прво, тоа доведува до постојана инфлација на цените, паѓање на реалните плати, рурална сиромаштија, миграција во градовите и зголемена фреквенција на немири околу храна и протести за плати.

Второ, брзото ширење на населението резултира со елитна хиперпродукција – зголемен број аспиранти за ограничено снабдување со елитни позиции. Зголемената внатре-елитна конкуренција доведува до формирање на ривалски мрежи за покровителство кои се борат за државни награди. Како резултат, елитите стануваат ривали со зголемено ривалство и фракционизам.

Горенаведениот пасус ме натера да размислувам за изборите во САД во 2016 година, еден што беше врамен како популистички политички аутсајдер кој го презема мочуриштето од Вашингтон ДЦ … сепак, како што забележува Турчин, нешто непосакувано од елитите.

„Сите овие трендови се интензивираат, крајниот резултат е државен банкрот и последователно губење на воената контрола; елитни движења на регионално ниво и национален бунт; и комбинација на елитни мобилизирани и народни востанија што го разоткриваат распадот на централната власт“.

МАГА, Демократски социјализам, БЛМ, што и да се случи следно, сите имаат заедничко крајно добро во елитите (милионери и милијардери) кои разговараат за популистичка игра против некој наводно аморфен „Естаблишмент“, во кој овие крстоносци не сакаат да го признаат сопственото членство.

Регионалните гувернери и во сè повеќе случаи,  целокупните полициски сили во суштина „одат сами за себе“. Сето тоа одзвучува со она за што зборува Турчин.

Тогаш медиумите прават корисни идиоти од сите нас, преформулирајќи ги како егзистенцијални битки помеѓу доброто и злото, што се само внатрешни конфликти меѓу елитите (на ист начин како што Првата светска војна, во нејзината суштина, беше семејна расправија внатре пан-европската династија која владееше со божествено право).

Што нè носи до денес, и не може а да не се забележи уште една несакано предупредувачка паралела:

„Епидемиите, па дури и пандемиите удираат непропорционално често за време на дезинтегративните фази на секуларните циклуси“

Глобалните заклучувања и фискалните стимуланси повторно се врамени како мерки за јавна безбедност и стабилизирање на општеството. Како и да е, како што забележаа коментаторите: Финансискиот систем беше срушен, а на централните банкари им беше потребен Ковид затоа што сакаа криза за да го скријат финансискиот систем во распаѓање.

Големото Ресетирање: Креирање Климатска Криза

Она што веројатно следува е следново: сеприсутниот алармизам за климатските промени. Сè што произлегува од неодговорни институти за политика како Светскиот Економски Форум СЕФ и главните медиуми се само преформулирање на она што Турчин го нарекува „елитна хиперпродукција“.

Кои се алтернативите?

Можеби неомалтусијанизмот има свое место, со оглед на Климата? Ова е важна точка, бидејќи знаците се веќе околу нас дека како пандемиската приказна е прочитана, Големото Ресетирање брзо ќе се прешалта од Ковид во Клима фабрикувана паника.

За неупатените, бројни еколози, научници и мислители кои се загрижени за ефектите на човештвото врз екосистемот, жестоко се спротивставуваат на лажниот климатски алармизам, сметајќи го дека е деструктивен и самоуништувачки. Ова гарантира повеќе одделни написи, но ќе ги споменам „Апокалипса никогаш“ на Мајкл Шеленбергер и поранешниот заменик-секретар за енергија под водство на Обама, „Нерешена наука“ на Стивен Кунин кој јас силно предлагам да го слушате и споделувате.

Претстојниот Нов Зелен Договор ќе донесе нови глобални заклучувања, и покрај изобилство на докази дека заклучувањата не направија ништо за да го влијаат на Ковид.

Идната климатска вонредна состојба ќе започне со некои будаласти наслови како „за 15 месеци се излади за 1,5С“ и веројатно ќе биде објавено од некој еколошки самит во Давос стил на приватниот остров на Ричард Бренсон до кој сите учесници пристигнаа преку супер-јахти.

Затоа што според Турчин, ова е последната фаза што не води во периодот на хаос и нестабилност:

„Прво, елитите се навикнуваат на сè поголемо ниво на потрошувачка. Понатаму, конкуренцијата за социјален статус се вжештува т.е. за „видлива потрошувачка“ (Веблен 1973 [1899]). Така, минималното ниво на потрошувачка потребно за одржување на елитниот статус покажува потреба за раст на богатсвото.

Второ, бројот на елити, во однос на остатокот од населението, се зголемува, и се намалува колачот за делење 

Третата последица е дека двојните процеси на намалување на животниот стандард за обичните луѓе и зголемувањето на нивото на потрошувачка за елитите ќе ја зголемат социоекономската нееднаквост. Како резултат на растот на елитните апетити, процентот на вкупната потрошувачка од нив од заедничката економска пита ќе се зголеми. Сепак, постојат ограничувања до каде може да оди овој процес. На крајот, зголемувањето на бројот на елити и елитни аспиранти за некои ќе мора да се претвори во опаѓање на нивото на потрошувачка, што доведува до состојба која е наречена елитна хиперпродукција (ова потсетува на пораст на населението што доведува до пренаселеност). Интра-елитската конкуренција за ограничени елитни позиции во економијата и владата ќе стане пожестока.

Го потенцирав делот што праќа најјасен сигнал. Ако обрнете внимание на аргументот што Турчин го постави, оставен на себе, проширувањето на населението со проширување на потрошувачката ќе достигне некаков вид на нео-Малтусија, а потоа ќе започне да се враќа под своите ограничувања.

Но, оваа динамика не се случува на елитно ниво. Највисоката класа на општеството едноставно продолжува да станува сè поголема и да троши повеќе од економската пита и да поседува повеќе од богатството, влошувајќи ја нееднаквоста. Елитите не се ограничени од границите ниту од бројот на население, сè додека не остане ништо да се изедед од рацете на подкласата и тогаш тие влегуваат во судир едни со други.

Тогаш, работите треба да станат сериозни. Потребна ни е светска војна, или глобално заклучување или климатска вонредна состојба за да го одржуваме народот под контрола, така што луѓето од горе да можат да дозавршат со поделбата на пленот.

(Важно е да се напомене: Јас не велам дека сето ова е испланирано. Не мислам дека тоа е заговор. Тоа е природна и историска динамика. Луѓето кои ги поттикнуваат овие смени веројатно навистина мислат дека се добродетели на човештвото и дека заслужуваат да седат на неговиот грб. Божественото право опстојува до денес.)

Она што би ја довело во фокусот очевидноста на природните ограничувања околу прекумерното производство и прекумерната потрошувачка (а со тоа и надворешните влијанија како загадувањето и уништувањето на живеалиштата) ќе се избегнува привремено со подигање на сите вештачки и неодржливи амортизери за заматување на сигналите и алармот на пазарот. Тоа значи: субвенции, пари за спас, влади кои избираат победници и губитници, централно планирање и управување од „експерти“, сè од ова ќе треба да се реализира.

Но, ние мора да се справиме со реалноста онаква каква што е, а не како што нашите модели инсистираат дека таа треба да биде. Ние треба повторно да ги подготвиме јавните политики како одговор на фактите на теренот, наспроти удвојувањето на неуспешните модели (заклучувањата не го забавуваат ширењето? – давајте уште потешки заклучувања!  Маските не работат? Давајте Двојни маски!)

Чекаме да видиме како гувернер или некој премиер ќе излезе и ќе го рече ова:

„Ниту заклучувањата ниту маските се чини дека не работат, во следните шест недели сакаме што е можно повеќе луѓе да внесат витамин Д и цинк“. Користете го сонцето, и користете Ivermectin и hydroxychloroquine и ќе започнеме операција ​​за да ги проучиме сите други алтернативни пристапи ”

Во кое било општество во кое владејачката класа навистина се обидуваше да го реши проблемот, ова ќе се случеше без никакво поттикнување.

Било кој бизнис или кој народ соочен со вакви проблеми, ќе разгледаше алтернативи на неуспешните модели затоа што немаше друг избор.

Но, елитите и политичката класа?  Тие се исмеваат на секој ваш реален проблем.  Тие се исклучок. Тие добиваат приоритет. И кога нивниот „јавен сервис“ ќе заврши, тие одат низ вртливата врата во дирекции на големите корпорации, лоби фирми и тинк-тенкови, заклучува авторот Марк Јефтовиќ во написот на BombThrower.com.