Глобалистичките сили се мобилизираат за да ја добијат последната битка во „долгата војна“ против човештвото и бараат да се пробијат на сите фронтови, пишува Аластер Крук поранешен британски дипломат, основач и директор на Форумот за конфликти со седиште во Бејрут. Глобалистичкиот повик на оружје е очигледен. Светот видно се промени во последните четири години и тоа не во корист на глобалистите. Според тоа, глобалистичките сили се мобилизираат за да ја добијат последната битка во „долгата војна“ – бараат да се пробијат насекаде. Поразот на Трамп беше првата цел. Дискредитација на сите сорти на патриотизам популизам во ЕУ е другата. САД планираат да ги предводат поморските и копнените сили во нанесување на силен психолошки, технолошки и економски пораз на сојузот Русија-Кина-Иран. Во минатото, резултатот може ќе беше предвидлив. Овој пат Евроазија стои цврста и силна против ослабената Океана (и слабодушната) ЕУ. Секој неуспех ќе ја разниша САД до нејзините темели. И кој знае што тогаш може да се појави на урнатините на империјата, пишува Аластер Крук, за Стратегиска Културна Фондацијата.
Во „Бунтот на јавноста“ , Мартин Гури, поранешен аналитичар на ЦИА, тврди дека западните елити доживуваат колапс на авторитетот што произлегува од неуспехот да се прави разлика помеѓу легитимната критика и – како што тој рече – нелегитимна бунт. Откако се изгуби контролата над оправдувачкиот мит за се што прави Америка, маската беше симната. И диспаритетот помеѓу митот и јавното искуство за него стана премногу очигледен.
Пишувајќи во 2014 година, Гури предвиде дека Естаблишментот ќе одговори на сите докази за незадоволство на јавноста, со нивно осудување како лаги и дезинформации. Основањето, според кажувањата на Гури, ќе биде толку ограничено и изолирано во нивното „меурче“ што тие нема да можат да го сфатат и прифатат губитокот на монополот врз сопствената фабрикувана „реалност“. Ова неразбирање и неприфаќање на реалноста ќе се манифестира, според зборовите на Гури, преку заблуден, авторитарен начин и тоталитарно однесување. Неговите предвидувања беа оправдани кога незадоволството на Трампистите е осудувано како закана за „нашата демократија“ – придружено со жестока медиумска цензура и цензура на социјалните платформи. Таквиот одговор само ќе ги потврди сомневањата на јавноста за намерите на естаблиѓментот, со што се појавува маѓепсан круг на генерирање уште поголема „недоверба и губење на легитимитетот“, заклучи Гури.
Ова беше главната поента на Гури. Впечатлива карактеристика на книгата сепак е во тоа како уште во 2014 се чини дека целосно ги предвиде претстојната ера на Трамп и Брегзит – и „антисистемскиот“ импулс зад нив. Во Америка, овој импулс го најде и доведе Трамп – а не обратно. Поентата тука во суштина е дека Америка повеќе не ги гледаше Црвената и Сината како две продолжени крилја кои припаѓаат на птицата на либералната демократија. За нешто околу половина Америка, „системот“ беше наместен во корист на профитирачки 0,1%, и против самиот народ.
Клучната точка овде сигурно е дали Големото Ресетирање на елитите за да се ребрендираат повторно како водачи на„ повампирените“ вредности на либерализмот, обложени со ново-ажурирани елементи како Вештачка Интелегенција, постмодерност предводена од роботи – е предодредена да успее, или не.
Континуираното „западизирање“ на земјината топка – главната компонента на „стариот“ либерален глобализам – иако извалкан и во голема мера дискредитиран, останува задолжителен, како што беше јасно од тврдото резонирање неодамна изнесено од Роберт Каган: Отсуство на оправданиот мит за „сеење на демократијата низ целиот свет ‘околу кој треба да се организира империјата, моралната логика на целото претпријатие почнува да се распаѓа, тврди Каган (со изненадувачка искреност). Така, тој тврди дека империјата на САД во странство е неопхонда – токму за да се зачува митот за „демократијата“ дома! Америка што се повлекува од глобалната хегемонија, тврди тој, веќе нема да има кохезивно обврзувачко зачувување на Америка како либерална демократија точно тука, дома.
Гури е амбивалентен за можноста на елитата да се прегрупира брзо со Големото Ресетирање. Тврди дека „ткивото на глобалистите не може да се одржи“, но потоа додава дека периферијата исто така „нема поим што да направи во врска со тоа“. Јавните бунтови, најверојатно, ќе се појавата без кохерентни планови, туркајќи го општеството во циклуси на судири меѓу кратковидите власти и нивните сè побесни субјекти. Тој го нарече ова „парализа на недовербата“, каде што надворешните сили можат „да го неутрализираат центарот на власта, но не и да го заменат со функционален“ а „народите и мрежите можат да протестираат и соборат, но нема да можат да управуваат“.
Можеби навистина има одредена вистина во ова последно набудување, но сепак она што се случува денес во САД е само една „битка“ (иако клучна) во подолгата стратешка војна, допирајќи далеку назад во историјата. Поимот Нов светски поредок не е ништо ново. Замислени од глобалистите денес, исто како и порано, тој останува телеолошки процес на „западизирање“ на земјината топка (западни „универзални вредности“), заведено под рубриката на “научниот” модернизам.
Она што сепак go издвојува сегашнoто Големо Ресетирање е дека тоа е подоцнежна, поажурирана верзија на западните вредности – не се истите западни вредности како што беа вчера. Реата на колонијализмот е искоренета од империјалниот проект со започнувањето на војна против „белата расна“ и социјална неправда. Глобалното лидерство е преименувано како „спасување на планетата“ од климатските промени; спасување на целото човештво од пандемијата; и чување на сите нас од претстојната глобална финансиска криза. Мајчино млеко едноставно. Кој би се спротивставил на таквата добронамерна агенда?
Тековното Големо Ресетирање е процес на метаморфоза – промена на западните вредности и парадигма. Како што пишува професорот Дугин : „И ова е важно – тоа е двоен процес, да се ажурира самиот Запад – и [во исто време], да се проектира ажурирана верзија на светот пошироко. Ова е еден вид постмодерна комбинација на западното и модерното“.
Но, во нејзината суштина – коренот на оваа мета-историска борба – отсекогаш бил светскиот поредок да се фокусира на откинување на луѓето од сите форми на колективен идентитет. Прво, да се обесхрабри ренесансниот човек од неговиот поим дека е микрокосмос што пронижан и вткаен во огромен, жив макрокосмос (оваа цел во голема мера се постигнува со појавата на емпириската научност); потоа одвојување од латинскиот католицизам (преку протестантски индивидуализам); и во последно време, ослободување од секуларната национална држава (преку глобализмот). И, конечно, ја достигнуваме објавата на „доцната фаза“ – одвојување од сите колективни идентитети и истории, вклучително и етничката припадност и полот (и двете сега треба да се дефинираат сами за себе).
Тоа е премин кон нов вид либерализам, оној што ги внесува полот и идентитетот во целосна, течна флуидност и недефинираност. Овој последен аспект не е некој секундарен „додаток“ – тој е „нешто“ во суштина вградено во логиката на либерализмот. Логиката е лезно видлива. И крајниот логичен крај на кој води? Па, до распаѓање на субјективното јас во транс-хуманизам. (Но, да не одиме таму; темно е).
И тука, увидот на Гури е забележителен: Планот излегува надвор од контрола и станува постепено се побизарен. Американскиот униполарен момент е „готов“. Создаде броен отпор од различен вид, како во странство, така и дома. Конзервативните и традиционалните импулси реагираа против радикалната идеолошка агенда, и клучно, финансиската криза од 2008 година и скориот колапс на системот, претскажана до елитите значи крај на финансиската хегемонија на САД, и со тоа истовремено и приматот на Америка. Тоа ја изнуди сегашната критична точка.
Сега тие се во клучен ќор-сокак. Кога зборуваат за Големото Ресетирање, ова значи насилно враќање кон продолжението на агендата. Но, тоа не им оди толку лесно како што се чини. Сè изгледаше скоро подготвено за оваа агенда пред дваесет години; сепак, сега, Глобалниот естаблишмент треба да се бори на секоја пусија на оваа стратегија, бидејќи секаде тие наидуваат на зголемен отпор. И тоа не е незначителен отпор. Само во Америка, околу 74 милиони Американци ја отфрлаат културната војна што се води против нив.
Фјодор Достоевски ја опиша во „Демоните“ последицата од сето ова одвојување од смилата и суштината откриена во најдлабоките нивоа на колективната човечка психа. „Не можете само да се ослободите од тоа“, вели тој. Постои глад за смисол; за знаење кој сме ние, тоа е вградено во човечката психа. Кај демоните, негирањето и отфрлањето на смислата води само до насилство (вклучително и силување на деца), бесмислено уништување и друго екстремно патолошко однесување.
Достоевски првично ги замислуваше Демоните како политички памфлет, но згрозен од извештаите оркестрирања од страна на еден руски нихилистички водач на бесмислено политичко убиство, Достоевски ја измисли приказната, надевајќи се дека ќе расветли како чувствителните, нежни, добронамерните руски секуларни либерали од 1840-тите всушност сами го подготвија патот за новата генерација на нивните радикализирани, идеолошки луди деца од 1860-ти, кои се склони да го урнат светот.
Во извесна смисла, истражувањето на Достоевски за психологијата на секуларните либерални Руси во 1840-тите (кои ги пренесоа своите критики кон естаблишментот на следната генерација) беа некако претходници на генерацијата Вудсток од 60-тите години на минатиот век – лесна, разгалена младина во потрага за значење и надминување од здодевната „реалност“ преку музика, секс и дрога. И двете создадоа лути нереализирани деца управувани од омраза кон свет кој постојано ја фрустрира нивната “визија” за тоа како треба да бидат работите. (Македонската Соросоидизирана младина некој спомна?)
Ако биде запрашан зошто западната култура е заробена во осцилирачка динамика меѓу либерализмот и нихилистичкиот радикализам околу два века, без крај на повидок, Достоевски веројатно ќе одговори дека тоа е заради нашето отуѓување од подлабоките нивоа на смислата и на тоа што значи да се биде човек Ова откинување неизбежно создава патологии, сведочи и Карл Јунг кој дојде до истиот став.
Значи, дали ќе се реализира Големото Ресетирање?
Елитите сè уште се држат до западизацијата („Америка се врати“ – иако никој не е воодушевен). Пречките за негово спроведување се многу и бројни и постојано растат. Пречки и кризи дома во САД – каде Бајден видливо нема никаков авторитет. На носењето одлуки на САД навидум му недостасува „Шеф“ или, да речеме, функционален водач. Кој е надлежен за надворешната политика? Не се знае. А самата Америка е непомирливо поделена и ослабена одвнатре. Но, исто така, и од големо значење, за прв пат, и САД и ЕУ се гледаат од во странство како неквалификувани и неспособни во управувањето дури и со наједноставните работи.
Како и да е, глобалистичкиот повик на оружје е очигледен. Светот очигледно се промени во последните четири години. Според тоа, глобалистичките сили се мобилизираат за да ја добијат последната битка во „долгата војна“ – бараат да се пробијат насекаде. Поразот на Трамп беше првата цел. Дискредитација на сите сорти на патриотизам популизам во ЕУ е другата. САД планираат да ги предводат поморските и копнените сили во нанесување на силен психолошки, технолошки и економски пораз на сојузот Русија-Кина-Иран. Во минатото, резултатот може ќе беше предвидлив. Овој пат Евроазија стои цврста и силна против ослабената Океана (и слабодушната) ЕУ. Таков неуспех би го разнишало Левијатанот САД до неговите темели. И кој знае што тогаш може да се појави на урнатините на пост-модерноста.
Аластер Крук – Поранешен британски дипломат, основач и директор на Форумот за конфликти со седиште во Бејрут.
Ви се Допадна Написот? Сподели ја Веста! Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Глобалофашистичките ЦИАшки Социјални Мрежи, Запиши се на Мобилен на t.me/kolozeginfo Телеграм Групата, на слободните мрежи ГАБ и ВКонтакте (Еквиваленти на Фејсбук), на Рамбл и Битчут ( еквиваленти на Јутјтуб) наскоро на Парлер (Еквивалент на Твитер) или преку мејл (подолу) и Добивај Директно Коложег.Инфо!