Авторот Џејмс Кетлер преку Институтот Мизес пишува, неконтролираната централизирана влада служи само за внесување раздор на блоковите на електоратот. Поделбата на народот расте во чекор со непрекинато ширење на федералната моќ, а претседателските избори во 2020 година беа само симптом за тоа колку таа поделба се вжешти. Колку може да се влоши? Останува да видиме. По украдената и оспорена претседателска победа на Џо Бајден, САД можеби ќе мора да се распадне во повеќе независни политички единици, ако сака да спречи понатамошни социјални немири и конфликти.

Моќ и поларизација

За да победат на изборите, кандидатите одат со најнискиот заеднички политички именител; т.е. тие мора да ветуваат дека ќе ги прошират опсежните проекти како социјалното осигурување, јавното здравство, економскиот стимул и војската. Всушност, кандидатите се поттикнати да се натпреваруваат едни со други и кога се на власт да го следат спроведувањето на барем дел од тие ветувања во интерес на повторен избор. Изборната машинерија го подмачкува овој процес, бидејќи трошоците се дистрибуираат врз целото население и со тоа стануваат помалку или повеќе „скриени“. Тоа доведе до постојан, притаен раст на владината моќ, зад кој републиканците и демократите скоро секогаш формираат обединет фронт. Како што вели Том Вудс: „Без оглед за кого гласате, секогаш го добивате Џон Мекејн (или предавниците Мијалков и Веруш во Македонскиот случај)“. И тоа единство околу ширењето на моќта на власта, сепак, е и семето на изборната поделба на народот.

Старите, широко прифатени владини програми се користат од политичарите како отскочна штица за нови, пошироки овластувања. Размислете, на пример, за Зелент нов договор; можеше сериозно да се предложи само заради широката поддршка што ја имаат денес програмите останати од Новиот Договор (New Deal) од минатиот век. Секој нов закон, регулатива, канцеларија и програма е како тула на чиј врв може да се постават многу други. Владата ретко укинува која било од нејзината моќ и овластувања, наместо тоа, постојано се стреми кон нејзино проширување. Тоа ги зголемува влоговите сè повеќе и повисоко на секои последователни избори, со победничката партија да ја преземе функцијата со поголема моќ од кога било досега.

Клучно, како баратели на глас, кандидатите секогаш мора да работат на демонизирање на опозицијата и да се дистанцираат од нив. За да ги заштитат своите сопствени интереси, гласачите мора да се фракционираат зад едниот или другиот кандидат, честопати развивајќи длабок, политички-културен афинитет кон нивниот избор, иако може да се работи само за „помалото од двете зла“. Ова забива остар клин врз центарот на политичкиот спектар, туркајќи ги двете страни се подалеку и подалеку една од друга. Бидејќи конкурентските идеологии се борат за контрола на системот, помалите и помирливи политички-културни спорови стануваат фокус на националното фракционирање. Умерените и нијансираните мислења се оцрнуваат и се заменуваат со бинарни спорови од републиканско-демократско потекло. Овие две страни гледаат на политиката со непомирливи политички-културни претпоставки, поттикнувајќи ја својата страна – бидејќи и двете се борат за контрола на истиот систем – да ја мрази другата страна.

Откако едната партија ќе ја преземе контролата врз федералниот апарат, таа се обидува да ја зацврсти поддршката од независните и умерените, истовремено работејќи на „казнување“ на своите политички ривали. Од просветлените, либерални принципи што првично го поттикнаа нејзиното усвојување на Запад, демократијата се стопи и деформираше – како што секогаш беше неизбежно обврзана да го стори – во арена на отворена реал-политика со грдо лице. Двете партии сакаат да победат со какви било средства да се потребни, а губитниците секогаш мора „да ги прифатат резултатите од изборите“ – т.е. да им се наметне волјата на мнозинството. Тоа е систем што ниту една од страните не може постојано да го прифаќа и кој и двете – за доброто на луѓето – мора да се согласат да го отфрлат.

Криза на поделба на Америка

Скоро осум од десет републикански гласачи се согласуваат дека претседателските избори годинава беа наместени против претседателот Трамп преку извршување на широко распространета измама на гласачите. Бајден го “победи” беше, како што тие го гледаат, свршен чин – решен уште и пред првото гласачко ливче да биде уфрлено. Легитимноста на изминатите неколку избори беше широко оспорувана, како и со, на пример, обвинувањата на демократите за наводното руско мешање во изборите од 2016 година. По повеќегодишни истраги и сослушувања, тие обвинувања се покажаа лажни, но овој пат, понатамошното испитување на тврдењата на републиканците за измама на гласачите се блокирани од мејнстрим медиумите и естаблишментот во Вашингтон. Затоа, со праведна причина, лојалистите на Трамп се обидоа со секоја правна помош што ќе ја најдат со надеж дека кражбата ќе се испита и открие, но и судовите во САД се корумпирани (како и Македонските) така што жалбите не им беа ни разгледани. Од 20 јануари, историско високите 74 милиони Американци кои гласаа за Трамп ќе бидат принудени да трпат под јаремот на претседателството на Бајден, што ќе послужи само за уште повеќе да ги зголеми поделбите во земјата.

Џо Бајден се обидуваше да се позиционира како морален водач што ќе ја „обедини“ нацијата. Во обраќањето за победа на 7ми ноември, тој рече: „Јас ќе управувам како американски претседател. Ќе работам напорно за оние што не гласаа за мене, како и оние кои гласаа за мене“. Дали некој, всушност, верува во тоа? Според политиката на Бајден во текот на годините, јасно е дека неговата агенда за 2020 година е најдалеку од левата страна од на било друг претседател во американската историја. На негова страна е Камала Харис, која минатата година беше оценета за “најпрогресивниот” сенатор на целиот Конгрес. Како може некој да се преправа дека замислува дека следната администрација воопшто ќе биде „обединувачка“? Уште подобро, како може некој да замисли кое било сегашно претседателство кое ќе ја собере Америка заедно? Од 2016 година, Демократската партија слободно ги прифаќа принципите на социјализмот и радикалната прогресивна политика, додека подемот на Трамп помогна да се поттикне растот на новиот националистички популизам „Америка Прво“ во Републиканската партија. За само изминатите четири години, двете партии уште поагресивно се оддалечија едни од други и отидоа кон нивните идеолошки екстреми. Одејќи напред, таа поделба веројатно ќе се прошири уште повеќе.

Како резултат на предизборната кампања, Бајден се претстави како „кандидат за транзиција“ кон подлабоко, порадикално левичарство кое доаѓа. Прво, сличните на Камала Харис ќе го преземат управувањето на земјата; потоа, АОЦ (екстремна левичарка од Конгресот) и „нејзиниот одред„. Платформата за отворање на Уставот (како пупка), преоценувањето на историјата што наскоро ќе се вршат од страна на демократската партија, само ќе ги влоши тензиите на левицата и десницата уште повеќе, бидејќи тие ќе извршат пуч врз американските основни принципи. На конзервативна страна, упатените во Трамп веќе укажаа на можноста претседателот во заминување да организира кампања за враќање во 2024 година. И, ако тој не се кандидира самиот, тоа ќе биде едно од неговите деца, или неговите најблиски сојузници во Конгресот – можеби Мат Гец. „Брендот Трамп“ изгледа дека ќе остане доминантен во Републиканската партија и ќе продолжи да се фокусира на спроведување на агендата на МАГА. Всушност, по четири години Бајден, Трампизмот може да биде понергичен од кога и да било порано. Бидејќи националната свест продолжува да се раздвојува сè повеќе дијаметрално, пријателите и соседите ќе станат – во државните работи барем – сè погорчливи непријатели, а сонот за „обединети“ САД ќе остане далеку од дофатот.

Имајќи го тоа предвид, мора да се прашаме: Зошто Америка воопшто треба да биде единствена држава? Федералните држави на САД веќе со години работат на поништување на федералното законодавство за оружје, дрога, здравствена заштита, имиграција, животна средина и полициска милитаризација. Зошто државите да бидат заедно во унија од чии диктати секој сака да избега? Тој постојан отпор веројатно нема друг пат освен да расте. Минатиот месец, откако еден од главните советници заполитики на Бајден повика на национално заклучување од вирусот, повеќе од десетина републикански гувернери изразија одбивање да се придржуваат до тоа. Колку повеќе ќе биде потребно пред државите да решат само да си заминат целосно?

Отцепувањето ќе им даде на државите целосен суверенитет над нивните сопствени работи, така што гласачите ќе можат да живеат под политики попријателски и посоодветни за нивните сопствени локални и регионални интереси. Повеќе нема да постои систем на национална политика, преку која гласачите контролираат и доминираат други на стотици милји далеку. Од најраните години на републиката, отцепувањето се сметаше за остварлива можност. Соединетите држави не се сметаа за единствен, монолитен блок, како што често се случува денес, туку за доброволна конфедерација на слободни и независни држави поврзани за зачувување на општото добро. Ако политичката плима се свртеше и Унијата престанеше да биде корисна за нејзините составни делови, секој можеше слободно да го напушти. Во 1816 година, Томас Jeеферсон го кажа ова јасно:

„Јас не се двоумам, кога која било држава во унијата ќе изјави дека претпочита разделување…. Не се двоумам да кажам„ ајде да се разделиме“. Повеќе сакам државите, што се за неограничена трговија и вечна војна, да се повлечат од САД, и да се конфедерираат само оние држави кои се за мир, економија и земјоделство“.

Иако јавната перцепција за отцепување е радикално изменета од времето на Граѓанската војна, основачките принципи на Америка го почитуваат правото на секоја држава да ја напушти Унијата. Во овој момент, повторното тврдење на државите за тоа право е дојдена точно навреме. Отцепувањето сега е единствениот начин за милиони уморни и плукнати Американци да ги заштитат своите интереси од федералната тиранија. Без тоа, ништо друго не може да спречи евентуално распаѓање на социјалниот поредок, кој се наѕира во блиска иднина во САД.

Само изминатото лето, екстремно левите разбојници од Антифа и БЛМ насилно се судрија со десничарски групи и полиција низ улиците на градот низ целата земја од Портланд до Кеноша. Некои од митинзите по завршувањето на изборите „Стоп за кражба“ самите доведоа до опасни конфронтации вклучувајќи убиства и прободувања со ножеви насекаде низ САД. Една анкета од септември откри дека околу 20 проценти од гласачите ќе поддржат употреба на насилство врз нивните политички противници. Иако клучната искра можеби сè уште не е пристигната, скелето за потенцијална граѓанска катастрофа е веќе поставено. Кога ќе се скрши последната сламка, дали Америка ќе се претвори во хаос и востание, или поладните глави ќе се согласат на мирна разделба?

Сецесионистички момент

Идејата за отцепување не е, за среќа, ниту туѓа ниту далечна за гласачите. Всушност, веќе се упатени широко распространети повици за отцепување како одговор на неодамнешните претседателски избори. По реизборот на Обама, иницијативата на Белата куќа „Ние Луѓето“ беше преплавена од петиции од сите педесет држави да им се даде право на еднострано отцепување. Кога беше избран Трамп, демократите во Орегон и Калифорнија организираа сериозни масовни сецесионистички движења што речиси доведоа до тоа двете држави да одржат референдуми на оваа тема. Со секои нови избори, политичко-културната поделба во Америка станува сè подлабока и националното распаѓање изгледа сè повеќе примамливо. Претстојното претседателство на Бајден може да биде капката што ќе ја преполни чашата.

Една анкета од Хофстра Универзитетот минатата септември покажа дека 44 отсто од републиканците испитаниците беа отворени за можноста за отцепување ако Џо Бајден е избран. За милиони гласачи на Трамп, самоопределувањето е суштинска компонента за зачувување на нивните семејства, финансии и начини на живот. Дури и Раш Лимбо – „кралот на конзервативното радио за разговор“ – неодамна размислуваше дали, без отцепување, десничарските идеали можат некогаш навистина да „победат“ повторно на идните наместени избори. Ако некои држави со мнозинство републиканци успеат да ја напуштат Унијата, тоа може да значи пониски даноци, помалку регулативи, укинување на законите за оружје, нов златен валутен стандард, избор на училиште, забрани за абортус и повеќе бесплатен и пазарен избор на здравствена заштита. Како независни држави, тие можат да откријат дека политиката на Трамп всушност и не ги претставува доволно и наместо тоа, да најдат свои патишта кои се повеќе во согласност со нивните сопствени локални традиции. Конечно, ќе се дозволи политичка разновидност да се појави и да цвета во овие помали, децентрализирани држави, одржувајќи ја владата повеќе домашна и насочувајќи ја политиката повеќе кон интересите на луѓето.

Она што ветува е дека неколку неодамнешни мрморења на отцепување, всушност, доаѓаат од пратениците на Републиканците. По изборите, Прајс Валас, државен конгресмен од Мисисипи, изрази интерес за отцепување, по што следеше конгресменот Ренди Вебер, кој го наследи Рон Пол зкако представник на Тексас во Конгресот. Одобрувањето на сецесионизмот од страна на Вебер помогна да се создаде националистичкото движење во Тексас (или „Текзит“), вклучително и ненадеен скок во регистрациите за членство во групата. Неколку недели подоцна, државниот конгресмен во Тексас, Кајл Бидерман објави дека кога валстите во Тексас ќе ја продолжат седницата во јануари, тој ќе воведе предлог-закон за да се овозможи народен референдум за прашањето за отцепување. Во поддршка на предлогот на Бидерман, претседателот на Тексашката републиканска партија, Ален Вест, тогаш коментираше: „Можеби државите што го почитуваат законот треба да се поврзат и да формираат унија на држави што ќе го почитуваат уставот“. Очигледно, државните законодавци ја разгледуваат идејата за отцепување, многумина со значителен интерес.

Америка може да биде на работ на „сецесионистички момент“, и а тоа се случи, сега е време да се убие лошиот тигар на големата федерална влада. Како домино, процесот треба да започне само со една единствена држава и сигурно ќе следат уште многу други. После сè, тоа е единственото вистинско решение што и преостанува на Америка – ракување, разделување и останување пријатели од далеку, зашто јасно е дека земјата веќе се разделила во срцето, умот и душата, и конечно оваа внатрешна реалност мора да се рефлектира во правната реалност.

Ви се Допадна Написот? Сподели ја Веста! Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Социјалните Мрежи, Запиши се и Добивај Директно Коложег.Инфо!