---

Во оваа глава од фељтонот, Безвременски Македонизам, Зоран Курљан го продолжува разоткривањето на од нас и од светот намерно скриената Македонска историја со причините за омразата до ден-денес на Данајците и Хазарите кон Македонците и кон Славјаните. А тоа е уште еден Македонец од Бодричите, Олег Вешчи, градител на Руската и славјанската државност, кој ги поразил лихварите, поробовувачите и рекетарите, Данајците од Цар Град и Хазарите од Хазарскиот Каганат, и ги ослободил народите од тогашниот свет. На овие врагови-антимакедонци, низ историјата им се, присисаа и одродени Македонци на кои шаренилото на хазаро-данаjската џиџи-миџарница им ги ослепе очите и запечати ушите. А не знаат ни едните, ниту другите: Денот на слободата, после 1.000 годишното робување, веќе мириса со ароматот на победата и возобновувањето на Македонштината. (На насловната слика е Олег Вешчи на старо платно инспирирано од неговото разбивање на Хазарскиот Каганат).

Се разбира, корените на таа нељубов влечат корени од Македонизмот на Александар Македонскиот, содржан во постулатите: слобода, еднаквост, соработка (братство) кои се наjдоа во основата на европското просветителство и ренесанса. 

Зборот, треба, е старо-славjански израз, дел од изворното Православие, за жртва (ТРЕБА) – кон Природата, со дарови од Природата. ТРЕБИТЕ ги сочинувале: плодовите добиени со земjоделски труд, овоштиjа и зарзавати. Кошниците преполни со ТРЕБИ, нудени биле на Боговите на краjот од годишниот циклус, на празникот Иван Купала (22 Jуни – денот на летниот сонцестои).

Од таму и поимот, треба, во насловот, како метафора за жртвата: со коjа се бара Македониjа да дееволуира до “храна за Златното Теле”. Историjата е област од човековите интереси, (некои историjата jа нарекуваат наука, но, зарем е можно во научна дисциплина фактите да се модификуваат и преиначуваат, така брзо и поданички послушно како што е тоа случаj cо историjата? Такво симултано предвижување на “научните догми” по полето на историjата, jа прави, меко речено, – нестабилна.

Не можам да се сетам на случаj кога математиката ги сменала своите постулати и научни вистини при промена на политичка власт во некоjа земjа. Тоа не се случува ниту во физиката, биологиjата, итн. Немало случаj кога кардио–центарот, на пример, во Хjустон го преместил срцето под десното белодробно крило, само затоа што ,,магарињата,, во САД победиле на изборите?!)

Историската вистина помага : – Коренот од дрвото на Народот да не се исуши и силни ветришта да го оддуваат, за лисjето да излегуваат секоjа пролет, на новите гранки во голем броj. Чунким, ако не знаеме од каде доаѓаме, како можеме да знаеме кон каде пат држиме? Па така, еден народ со солидни способности и мноштво таленти , се тетерави по галиматисите на историjата, подгрбавен, заради висината на плафонот изѕидан од туѓи неимари, но и македонски калџии.

Едни те исти временски отсечки ги проучуваат современите хроночитачи, зошто за други епохи од суштестувањето на нашите предци и природниот склад (хармоничен) на нивниот, чад, (бит) не се делат грантови од фалсификаторите на нашето минато. Климакс на цинизамот западно-европски: делат пари на преставниците од нашата “наука”за, овие, да jа потврдат европската , пред се германска фалца. Честа на Македониjа jа бранат од, црвен образ, малкумина одважни од таа професиjа, а меѓу нив е и македонска потомствена- принцеза од кнежевската лоза, Котљар.

Но, Македонците, се споменуваат и како Бодричи (Е. Савељев ,, Древната историjа на Козаштвото,,). Дел од Александровите луѓе, при враќањето дома во Македониjа од Источниот Поход, решиле да останат на бреговите од Варjашкото (Балтичко) Море и да основаат заедница позната како Бодричи, кои се основачи на Новгород и Псков. Подоцнежната судбина на македонските луѓе населени на териториjа коjа била изложена на континуиран напад од Викинзите, Германите, Унгро- Фините и Хазарите се испреплетува во славјанските соjузи како со Западно – Славјански (соjузот помеѓу Приморjани- Бодричи – Љутичи) така и со Источните и Северните Славjани (каде и се наоѓа престолнината – Новгород , на реката Влхов).

Тоj државотворен талент, Бодричите, го крунисале со формирање на првата Руска држава. Синот на кнезот на Бодричите, Гоцслав – Рурик ( Рарог – Сокол, Рурик – норманска верзија на името, како што е норманско и името на неговиот татко- Гудлав) и неговите дваjца брата, Трувар и Санос, го положиле фундаментот на Великата Держава – Русиjа. Се разбира, после Рурик, знамето на Славjанскиот Соjуз го развиорил Олег Вещи (Весник , Ведун) до созревањето на Руриковиот син Игор за жал, антипод на сопствениот татко. Со кардинални грешки при владеењето, кои се заканувале со губење на придобивките од  Рурик и Олег во државничка смисла на терминот. Игор, бил жестоко убиен кога отишол по втор пат да собира данок каj Кривичите, и осветен од неговата сопруга – кнегињата Олга (Jасна), коjа е крстена на бреговите од Белото Езеро (Охридско), а е ќерка на Олег Вещи.

Нивниот син, Светислав – покорувачот на Хазарскиот Каганат, потоа внукот Владимир Красно Сонце – покрстувачот на Светая Русь коj бил оженат со Ана од Костадиниjа, сестра на императорот Василиj (фалсификаторите Костадиниjа ја преименаа во Византиjа), нивните деца: Борис и Глеб (првите руски канонизирани светци) ги продолжуваат блиските, трепетни, односи со Охридската родова и воена аристократиjа и Охридската Патриjаршиjа.

Владимир Красно Сонце, дури и се жени со принцеза од охридскиот двор, принцезата Ана, коjа се jавува како постоjан преставник на Охридската, Прва, меѓу рамноправните Црква. Софиjа (во руската историографиjа позната како: Зоjа Палеологина) бабата  на Иван Васиљевич Четврти Рурикович (од Западот наречен Грозни) –  била претставник на македонската династиjа – Палеолог …

И тука се прекинува ,ионака веќе изгризаната од Данаjците, нитка, коjа ги поврзуваше Киев – Охрид- Москва Според средновековните записи: Несторовиот – ,,Повест Времених Лет,, ,,Бертински Хроники,, ,,Ипатиевски Хроники,, ,,Историjа на Руската Држава,, ,,Карамзин,, – од 862 година со Славjанскиот Соjуз и Новгород како престолнина, започнал да управува Рурик (Рарог- Сокол на старославjански jазик) со неговите дваjца браќа и ,, содружници ,,кои jа преставувале ударната моќ на новиот кнез,, со титула Кнез Новгородски- Северски.

Покорување на Хазарскиот Каганат

Соjузот растел, благодарение на успешната стратегиjа на Бодричот Рурик, многу соседни народи почнале да влегуваат под негова управа. Рурик им нудел заштита по ,пониска цена, од актуелните ,,заштитници,, – лихварите Хазари. Ако се земе предвид: Хазариjа била држава- паразит, со 100.000 професионална армиjа , со номинален владател – Каган и реална власт на Евреиски Рабини. Хазарите го прифатиле Jудеизамот во 7-от век , под натисокот на Jудеите , кои во голем броj се населиле на хазарската териториjа, движеjќи се кон запад од нивните довчерашни браќа Семити кои го признале Мухамед за своj пророк.

Во текот на непродолжителен временски период, Хазариjа добила двоглава извршна власт; номиналната, во лицето на Каганот и реална та- равинска власт. Хазарскиот Каганат своето постоење го хранел со: царински давачки, лихварство, рекет (заштита на рекетираните племиња од самите себе). Рурик, за пониска цена ги заштитувал племенските територии, но реално, со учество на своите, дружини, во неблагоприjатни околности за заштитуваните. Руриковиот соjуз, при неговиот живот, ги опфаќал земjите; северно до Урал – jужно до Руско (Црно) Море, исток, jуго-исток и Полjаните (Киев) како западна граница.

Олег Вещи, последователно, ги поразил Хазарите и стигнал до нивната престолнина – Итиљ, денешен Астрахањ. Олег не е од родот Рурик, но е Македонjанин ( Македонец) од народот Бодричи и ментор на Руриковиот син Игор. Претставува архетип на другарска пожртвуваност и верност. Историjата, пишаната, така и онаа коjа се пренесува како мит, легенда, приказна или песна; не памети ниту еден стих во коj се пее за неговите богатства или раскошен живот. Дури и не се облекувал по ,,кнежевски,, за да биде еден од дружината. Тоа го потврдува и Пушкин во поемата за Олег Вещи. Идеалистот, Олег Вещи, живеел за денот кога сите Славjани ќе бидат обединети, а неприjателите нивни: потивки од вода, пониски од трева.

Следниот од Руриковата лоза коj му го заби глоговиот колец во срцето на хазарскиот паразит е Светислав. Тоj во страшен налет ги разбил Хазарите, изнаслушан за изживувањето нивно врз заробените Славjани, кои подоцна ги продавале како робови. Робовладетелството било незамисливо за славjанскиот начин на живот, коj бил регулиран со систем на КОНИ – прописи и норми засновани на принципот за совесност и поука. Но, со воспоставувањето на феудалниот систем, КОНИ-те се престориjа во римските ЗА -КОНИ (зад коните, надвор од нив), кои го промовираа системот на казни, закани и неуспешни ресоциjализации.

Со заземање на источната престолнина Беловеж (Во 1991 г. на местото од градот, беше потпишан договорот за престанување со живот на СССР. Уште еден цинизам, како освета за рушењето на Хазарскиот Каганат). Во кратки, рецки и цртички, ова се можните причини за нељубовта на хазарските наследници, владиките на светот, кон Македонците и Славjаните воопшто. Тие паметат за ,себепреѓашните, поразени од родот на Рурик (Рарог- Сокол). А, одамна откриен е ефектот на послужената освета во остината форма. Други, моќни неприjатели, стекнаа Рурикови со освоjувањето на Цар -Град, престолот на Костадиниjа (Византиjа) во 6.415 г. или 907 од н.е.(Константинопол).

Интересен е податокот:

  Во средновековните летописи, Грците се споменуваат како жители на градовите околу Руското (Црно) Море и како трговци во Цар Град – Костадиниjа (Византија).

При Источниот Поход на Александар, Македонскиот ги освојувал градовите – држави околу Црното Море, но на местото каде што денес се наоѓа грчката држава од 19-ти век отсекогаш била Македониjа, а полуостровот – Македонски.

Грците во недоумница гледале на ,,моноксилите,, (славjански бродови, издлабени од едно стебло, кои пловеле по реки, а и во морското краjбрежjе. За пловидба по море, Славjаните премостувале два, моноксила, со обработано стебло од потенко дрво) со едра на jарболите, како се спуштаат низ ридот, заобиколуваjќи го Златниот Рог, коj веќе бил заштитен, попречен со крупен синџир од едниот – до другиот краj на заливот.

2.000  ладjи, и, моноксили, (еднодрвки) изброиле Грците во големиот страв што ги обзел и изнесле пред портите на градот вина разни и закуски вкусни. Со злато и богаства баjни ги опсипале напаѓачите, лигавеjќи се , како само тезгарошите и шибицарите умеат. Но, Олег Вещи, ги прозрел нивните лицемерни мисли и наредил :- Никоj, ништо да не вкуси од jадствата скапи, ниту пак да се напие од вината сортни! И неговиот прекар Вешчи (Вестоносец , Ведун , Видовит), се покажал како правоподобен. Сета трпеза поставена од, тезгарошите ,Грци – била затрована. Договорот, што го потпишале Цесарите Леон и Александар со Олег бил на двата jазика и овозможувал, до тогаш, невидени услови за трговиjа на Славjаните во Цар -Град без царински давачки вообичаени за останатите учесници.

,,Купците,, (трговци) од Олеговиот соjуз можеле да живеат во градот 90 дена со платени расходи од касата на Цар- Град. Грците превземале обврска: починатите Славjани бесплатно ги транспортирале до Тавриските (Кримски) пристаништа. Интересна е точката од договорот во коjа; се пропишува бесплатно користење на амамите за сите Славjани кои се наоѓале во градот по било коj основ. Ова точка е особено интересна, заради фактот – Од сите меѓународни договори само Олег инсистирал на  бесплатно користенье на општествените  бањи, додека европските купци дури и не знаеле за нивното постоење и намена.

Патриjархот Фотиj го потврдува постоењето на овоj договор и во времето на кнезот Светислав од Земjата на Тавридите и Скифите, како jа нарекувале државата во тоа време. Иван Грозни Рурик, го поставил цариградскиот патриjарх Jеремиjа Втори на московскиот престол, но не за долго. Иако во тоа време (1589 г.) грчкиот црноризец се шетал низ Руското Царство бесцелно, заради немилоста од османскиот султан коj веќе управувал со Константинопол, неговата несвета алчност придонесла да биде при живот сменат со рускиот патриjарх Jов.

Во недрата на времето постои и период далеку понеприjатен за доjденците од суб-африканското копно, на териториjата од Македонскиот Полуостров. Го паметат ахеjците на, ниво на генетска мемориjа, и времето кога Филип и Александар ги поставиjа на место нивните предци. А тоа е место кое не може да се нарече – победничко. На овие врагови – антимакедонци им се, присисаа, и одродени Македонци на кои шаренилото на хазаро-данаjската џиџи-миџарница им ги ослепе очите и запечати ушите. А не знаат ни едните, ниту другите: – Денот на слободата, после 1.000 годишното робување, веќе мириса со ароматот на победата.

ПРОДОЛЖУВА

Зоран Курљан

 

Написите се дел од серијата БЕЗВРЕМЕНСКИ МАКЕДОНИЗАМ и ќе бидат дел од пошироката агенда за создавање библиотека на сите чисти и точни извори на досега скриената вистинска историја и нивно популаризирање не само во Македонија туку и во цел свет, и во формат прифалтив за општата јавност и во специјален научен формат до историчарските научни кругови во целиот свет.

Ви се Допадна Написот? Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Социјалните Мрежи, Добивај Директно Коложег.Инфо!