И каде ќе одат сега Македонските предавнички пудлици на глобалофашистите и платенички ЕУ/НАТО папагали, сега кога и најголемите досегашни глобални пудлици на Ротшилд како Макрон сфаќаат колку е сатот и се вртат кон Русија и се обидуваат да ги позиционираат своите земји кон ЕвроАзиската идеја на Шарл де Гол и во реалноста на новиот мултиполарен свет кој се оформува пред наши очи?
Франција уште еднаш води кампања за подобри односи со Русија. За време на состанокот на официјални претставници на Европската унија оваа недела, министерот за надворешни работи на Франција, Жан-Ив Ле Дријан, се обврзува да го прошири ангажманот на Европа со Русија, а тоа и се случи на по февруарската конференција за безбедност во Минхен, кога францускиот претседател Емануел Макрон повика на подобри долгорочни односи меѓу Европа и Русија.
Минатиот август, додека се подготвуваше за самитот на Г-7 во Бијариц, францускиот претседател Емануел Макрон ги отвори вратите од својата летна резиденција во Форт Бреганкон за рускиот претседател Владимир Путин. Доаѓајќи вооружен со букет цвеќиња, рускиот владетел го пофали одличниот поглед на резиденцијата на Медитеранот и подеднакво одличниот тен на неговиот домаќин. За возврат, францускиот лидер ја пофали огромната улога и влијание врз Француската култура направени од руските уметници како Иван Тургенев и Игор Стравински. Овие уметници служи како потсетник, рече Макрон, дека Русија е Très profondément Европа.
Декларацијата на Макрон не беше импровизирана. Не само што фрли значајна светлина врз неодамнешната француска дипломатска активност, туку исто така рефлектира и еден постар извор на светлина – имено, le siècle des Lumières или просветителството. Соодветно беше дека еден вистински “филозоф” како Макрон – да ги потврди врските на Русија со Европа. Кој би можел да биде подобро “квалификуван”? На крајот на краиштата, француските филозофи од осумнаесеттиот век, оние вистинските, беа оние што инспирираа и го подржуваа долготрајниот напор на Русија да се смета за европска нација.
Французите не се осамени во обидот да ја приведат Европа кон соработка со Москва – политичарите во Унгарија, Германија, и други држави би сакале да видат дека односите со Русија се враќаат во нормала.
Од гледна точка на Русија, враќањето на нормалните односи со Западот најпрво би значело крај на економските санкции кои влијаат на банкарството и финансиите, енергетскиот сектор и одбранбената индустрија. Макрон тврди дека овие санкции не функционираат и тој е правилен и погрешен. Секако, санкциите не предизвикаа Москва да се повлече од својата позиција на Крим или да стави крај на нејзината интервенција во Донбас. Како и да е, санкциите „ подолг со пониски цени на нафтата“ покажаа негативно и негативно влијание врз руската економија. Ако Западот се согласи да ги прекине санкциите, дали Путин би се согласил да го врати Крим во Украина? Секако дека не . Но, дали Путин барем би се согласил да го напушти Донбас? Можеби. Ваквата размена – завршувајќи ги санкциите на Западот во замена за повлекување на Русија од Донбас – не би била уште еден пораз за Западот.
Пол Антонопулос, независен геополитички аналитичар пишува за ИнфоBrics: Разговори за стратешка стабилност и регионални кризи меѓу претставници на Русија и претставници на француските министерства за Европа, надворешни работи и вооружени сили се одржаа минатата недела во Париз. Овие дискусии следуваа по состанокот на 26 јуни меѓу рускиот претседател Владимир Путин и францускиот претседател Емануел Макрон, каде се разговараше за билатералните теми, како и за кризите во Либија, Сирија, Иран и Украина. Средбата меѓу двајцата се случи скоро една година откако францускиот претседател го пречека својот руски колега во Форт Бреганкон на 19 август 2019 година непосредно пред самитот на Г7 во Бијариц.
Оваа средба е дел од зголемената соработка меѓу Русија и Франција, при што втората делува како движечка сила за нормализирање на односите меѓу Москва и Европската унија. Во соопштението за печатот, француското Министерство за Европа и надворешни работи посочи дека овие дискусии биле организирани како дел од претстојниот состанок на француско-рускиот совет за соработка за безбедносни прашања, кој треба да ги собере заедно француските и руските министри за надворешни работи и одбрана.
„Завршувајќи се во рамка дефинирана од двајца специјални претставници за претседател, амбасадорот Јури Ушаков и амбасадорот Пјер Вимонт, оваа средба се фокусираше на спроведувањето на агендата за доверба и безбедност, започнато по наредба на претседателот Макрон и неговиот руски колега минатото лето“, пишува во соопштението за печатот.
Според француската изјава, „овие консултации се осврнаа и на политичките и воените аспекти на различните регионални и меѓународни кризи како што се ситуациите во Иран, Либија, Сирија и на африканскиот континент и геополитичките импликации на пандемијата „Ковид-19“.
Се чини дека Франција сака да работи со Русија за да ги заштити своите интереси што се спротивни на оние на САД, како што е Либија откако започна повеќегодишната агресија од страна на поранешниот претседател Никола Саркози и продолжи од Франсоа Оланд. Франција полека ги нормализира и односите со Сирија.
Ова укажува на тоа дека Франција под Макрон го прифаќа реалниот светски систем и не сака да се остави себе си назад заглавена во стариот униполарен свет. Саркози ја врати Франција во пределот на НАТО откако Шарл де Гол се раздели од алијансата 40-години порано, но токму Макрон ја враќа желбата на Де Гол за француско независно одлучување и затоа Париз сака нормализирани односи со Москва.
Мислењата на Макрон против НАТО се добро утврдени. Исто така е добро утврдено дека Вашингтон гледа на НАТО како на алатка да се спротивстави и да ја дави Русија, толку многу што врвните американски тинк-тенкови како РАНД ги игнорираат длабоките поделби на НАТО со надеж дека Алијансата ќе се обедини за да се спротивстави на руското влијание. Ова покажува колку е разведен Вашингтон од реалноста на теренот и покажува зошто тие имаат мало влијание врз настаните во Сирија и Либија.
НАТО е организација контролирана од Вашингтон и е во спротивност со стратешките и безбедносните интереси на Франција, кои сè повеќе се усогласуваат со Русија. Во Либија, Франција го смета за неприфатливо присуството на десетици илјади џихадисти поддржани од турската држави, додека САД продолжуваат да му даваат легитимитет на Владата на Националната спогодба на муслиманското братство, кои се приматели и сојузници на овие радикални исламистички борци. Ваквата голема џихадистичка сила не е само директна закана за безбедноста на Франција, бидејќи тие сега се на прагот на Европа, туку и стратешка закана бидејќи овие сили се, исто така, на прагот на поранешните колонии на Франција – Чад, Тунис, Алжир и Нигер, што Париз сè уште gi гледа како своја сфера на влијание. A безбедносните и стратешките интереси на Франција ги оспорува Турција, која има реторичка поддршка од САД.
Во меѓувреме, Париз полека ги топи своите замрзнати односи со Дамаск, користејќи ја Москва како катализатор. Иако Макрон бил критичен кон сирискиот претседател Башар ал Асад, тој сфатил дека турското поддржување на терористичките организации во она што беше поранешна колонија на Франција е далеку поголема безбедносна и стратешка закана за Франција, отколку сегашниот сириски лидер. Илјадници француски џихадисти се собраа во Сирија и Ирак во екот на Исламската држава во 2015 година, претежно влегуваат во овие две земји преку Турција, каде што исто така добија оружје, обука и финансии. Нивното враќање во Франција е голема закана по безбедноста.
Всушност, таа опасност и беше засилена поради евакуацијата на САД од северна Сирија за да им овозможи на Турците да го контролираат тоа што го предизвика познатиот коментар на „мозочната смрт на НАТО“ на Макрон. Иако Русија и Турција имаат ладно примирје во Сирија, тоа е исто така извор на длабока поделба бидејќи Турција неволно продолжува да ги поддржува џихадистичките сили додека Русија продолжува да ја поддржува сириската влада. САД остануваат на страната на Турција, предизвикувајќи уште една точка Франција да се приближи кон Русија за да ги зајакне своите интереси.
Со овие длабоки поделби меѓу членките на НАТО, Франција и Русија ќе продолжат да ги зајакнуваат своите односи бидејќи има само взаемни придобивки. Париз работи кон нормализирање на односите на Москва со Европската унија, а додека светските финансиски центри ќе започнат да се префрлаат на Исток, потребна е поврзана земја од Лисабон до Владивосток за да ја придвижи Европа во реалностите на мултиполарноста на 21-от век. Поради оваа причина, градењето билатерални односи меѓу Париз и Москва ќе продолжи, и бидејќи Франција е една од најголемите сили на ЕУ, таа ќе се одрази на политиката на ЕУ и покрај неизбежното спротивставување на малцинствата на ЕУ како Полска и балтичките држави.
Ви се Допадна Написот? Крши ја Цензурата и Осенчувањето на Социјалните Мрежи, Добивај Директно Коложег.Инфо!