Деновиве одбележуваме 75-годишнина од кога германскиот град Дрезден беше разрушен до земја од британското и американското воздушно бомбардирање. Најмалку 25.000 луѓе, главно цивили, беа убиени во бранови на бомбардирања од над 1.200 тешки бомбардери, неселективно фрлајќи масивни експлозиви и запални материјали. Беа потребни седум години само за да се расчисти урнатините.

Уништувањето на Дрезден, светски познат културен центар на барокното величие, е долго време проследено со контроверзии, а најчесто е премолчувано. Официјалните британски и американски воени претставници  тврдат дека злосторот бил неопходен за да се забрза колапсот на Третиот рајх; слично и со расудувањето и тврдењата на САД за фрлањето на атомските бомби врз јапонските градови Хирошима и Нагасаки во август 1945 година.

Сепак, критичарите велат дека масовното бомбардирање на Дрезден било воено-стратешки воопшто неважно за обидот да се порази нацистичката Германија. Тоа беше безобразен чин на терор – воено злосторство – извршено од Британците и Американците. Критичарите посочуваат дека повеќето од индустриските и воените цели на периферијата на прекрасниот град во голема мера биле оставени недопрени од бомбардирањето. За британскиот воен лидер Винстон Черчил, дури се вели дека изразил несоодветност во врска со моралот на овој и другите недискриминирачки бомбардирања на германските цивилни центри.

Искрените застапници на официјалната теза се оправдуваат дека вакви терористички напади ќе го исцрпи германскиот морал. Класичен случај на цел која ги оправдува средствата, без оглед колку и да се грозни средствата.

Во тоа време имаше и тврдења дека штетата на нацистичките комуникациски и транспортни линии ќе му помогне на напредувањето на Советската црвена армија.

Но, има добра причина да веруваме дека образложението за заборавање на Дрезден беше од една друга и далеку подолна причина.

Тоа не беше само чин на терор насочен кон нацистичка Германија, туку претставуваше покажување на манијакална моќ на надоаѓачкиот Советски Сојуз.

Еден британски меморандум на Кралските Воздухопловни сили за операцијата Дрезден истакна дека тоа „ќе им покаже на Русите кога ќе пристигнат што може да направи командата на бомбардери“ (Погледнете го насловот 17 во овие есеи и поврзаните со нив фотографии.)

До средината на февруари 1945 година, предните линии на западните и источните сојузнички сили беа такви што американските и британските копнени трупи сè уште не влегоа на германската територија, додека Советската црвена армија ја мина реката Одра и беа само 70 километри од Берлин, седиштето на Третиот рајх. Таков беше огромен напредок на Советите што западните сојузници беа загрижени дека Црвената армија може да ја заземе целата германска територија.

Наместо да им помагаат на советските сили со масовното бомбардирање на Дрезден, Лајпциг и другите градови на германскиот исток, се чини веродостојно што, како што укажува горенаведениот британски меморандум за РАФ, западните сојузници имаа намера да демонстрираат шокантно брутална, сурова моќ кон Москва. Не само воена моќ, туку и волја таа моќ да користи какви било средства потребни за да ги победи непријателите.

Тука постои директна аналогија со последователното атомско бомбардирање на Јапонија. На конференцијата во Потсдам во јули 1945 година по поразот на нацистичка Германија и резба на Берлин, давајќи им на западните сојузници заедничка контрола врз германскиот главен град надвор од нивните последни завземени линии, американскиот претседател Хари Труман ја најави можноста и даде злобна навестување за ново стекнато тајно оружје – атомската бомба.

Како и со претходното британско и американско бомбардирање на Дрезден и другите германски градови, веројатно беше мало воено оправдување за исфрлање на атомското оружје на Хирошима и Нагасаки на 6 и 9 август. Како и Дрезден, военото значење на тие градови беше сомнително. Смртта на 200.000 цивили од атомскиот пекол не беше воено потребна за пораз на империјалната Јапонија, бидејќи и врвните генерали на Труман, Мекартр и Ајзенхауер, го советуваа против атомската бомба.

Значи, ако бомбардирањето на Хирошима или Нагасаки беше непотребно од воена гледна точка за да се стави крај на Пацифичката војна, зошто тоа беше направено?

Кога А-бомбите беа фрлени на Јапонија, за Сталин се вели дека биле стаписан од извештаите за неверојатната нова деструктивна моќ. Советскиот сојуз не ја разви својата А-бомба до 1949 година.

Тероризмот што започна во Хирошима и Нагасаки се чини дека го има за цел ефектот на запирање на напредокот на Советската црвена армија го правеше на Корејскиот Полуостров и понатаму во Јапонија. Американските линии на војската беа релативно оддалечени во споредба со нивните советски колеги, но сепак по а-бомбардирањето САД беа катапултирани во позиција да ги преземат овие две азиско-пацифички територии во повоениот период. Слично како и незаслужените територијални придобивки што ги стекнаа западните сојузници во поразената нацистичка Германија.

Така, моралните контроверзии за британското и американското бомбардирање на германските и јапонските градови одат подалеку од аргументите дали е правилно или погрешно масовното убиство за наводната цел за прекинување на војните. Таа морална опасност е доволно тешка. Но, уште пострашна е поголемата слика; оној кој  користи ладнокрвна, пресметана употреба на терор и геноцид не е за завршување на војна, туку едноставно за проектирање на геополитичка моќ против воочен ривал во повоената ера. Терор заради терор, зло како цел сама по себе.

Завршна нота: стана модерно да се фалсификува советската победа над нацистичка Германија со тврдење дека Црвената армија стана војска за тиранија во источна Европа по завршувањето на војната . Доволно е да се каже дека ако Советите извршија дури и дел од злосторствата што беа извршени од страна на Американците и Британците од нивните воздушни бомбардирања на цивили и во Германија и Јапонија, немаше им се слушне крајот на заглушувачките западни осуди против Москва за ваков крвав ден, додека за такво реално и неизмислено воено злосторство извршено од западните сили сега имаме комплетен молк.