За две децении, американските трупи го наметнуваат својот закон на поширокиот Блискиот исток. Цели држави сега се без држава да ги брани. Населението е подложено на диктатурата на исламистите креирани од САД. Извршени се масовни убиства, има масовна глад, исто така. Претседателот Доналд Трамп ги принуди своите генерали да ги вратат своите војници, но Пентагон има намера да ја продолжи својата крвава работа, но со војниците на НАТО.

Претседателот Трамп ќе ја помине последната година од својот прв мандат на функција, враќајќи ги момчињата дома. Сите американски трупи стационирани на поширокиот Блискиот исток и Африка се очекува да се повлечат. Сепак, ова повлекување на трупите во никој случај нема да значи крај на војните на САД во овие региони во светот. Напротив.

Стратегијата на Пентагон

Од 2001 година – и ова е една од главните причини за нападите од 11 септември – Соединетите држави тајно ја усвоија стратегијата нацртана од Доналд Рамсфелд и адмиралот Артур Цебровски. Оваа стратегија беше спомената во Прегледот на армијата од полковникот Ралф Петерс два дена по нападите и беше потврдена пет години подоцна со објавување на картата за новиот Блискиот исток. Тоа беше детално опишано од помошникот на адмирал Цебровски, Томас Барнет, во популарната книга Новата карта на Пентагон.

Станува збор за прилагодување на мисиите на американските армии во нова форма на капитализам, давајќи им предност на финансиите над економијата. Светот мора да се подели на два дела.

• Од една страна, стабилни држави интегрирани во глобализацијата (која ги вклучува Русија и Кина);
• од друга страна, огромна област за експлоатација на суровини.

Ова е причината зошто државните структури на земјите од оваа зона мора да бидат значително ослабени, идеално со тоа што ќе ги уништат и ќе ги спречат повторното појавување со сите средства. Овој „конструктивен хаос“, како што го нарече Кондолиза Рајс, не е уништување на лош свет со цел да се изгради подобар, туку да се уништат сите форми на човекова организација со цел да се спречи каква било форма на отпор и да се дозволат транснационалците да ја експлоатираат оваа област без политички ограничувања. Се работи за колонијален проект во англосаксонска смисла на терминот.

Во почетокот на спроведувањето на оваа стратегија, претседателот Џорџ Буш зборуваше за „војна без крај”. Навистина, веќе не станува збор за победа на војни и поразување на противниците, туку за нивно одржување да трае што е можно подолго“, еден век  најмалку, кажа Буш.

Всушност, оваа стратегија е применета во „Поширок Блискиот исток“ – област која се протега од Пакистан до Мароко и го опфаќа целиот театар на операции „ЦентКом“ и северниот дел од театарот на операции „Африком“. Во минатото, ИМ гарантираше пристап на САД до нафта од Персискиот Залив (доктрината Картер). Денес, тие се присутни во област четири пати поголема и имаат за цел да соборат каква било форма на ред и поредок.

Државните структури на Авганистан од 2001 година, Ирак од 2003 година, Либија од 2011 година, Сирија од 2012 година и Јемен од 2015 година веќе не се способни да ги бранат своите граѓани. Наспроти официјалниот дискурс, никогаш не се појавило прашање за соборување на владите, туку за уништување на државите и спречување на нивна реконституција.

На пример, состојбата на луѓето во Авганистан не се подобри со падот на Талибанците пред 19 години, но се влошува и се влошува од ден на ден. Единствениот контра-пример може да биде оној на Сирија, кој во согласност со својата историска традиција, со помош на Русија ја одржа својата својата состојба и покрај војната, ги апсорбира ударите, и иако денес е руиниран, го помина најлошото.

Треба да се напомене дека Пентагон секогаш го сметал Израел за европска држава, а не како држава на Блискиот исток. Затоа не е засегната од ова огромно безредие.

Во 2001 година, воодушевениот полковник Ралф Петерс увери дека етничкото чистење „функционира!“ но дека воените закони им забранува на САД да го спроведат самите! Оттука и трансформацијата на Ал Каеда и создавање на ИСИС (Како и терористите и вахабистите од УЧК), кои прават етнички чистења за Пентагон кои тој гои посакуваше, но не сакаше јавно да преземе одговорност.

За да се разбере стратегијата Рамсфелд / Цебровски, треба да се разликува од операцијата „Арапска пролет“, замислена од Британците на моделот на „Големиот арапски револт“. Идејата беше да се стави Муслиманското братство на власт, исто како што Лоренс на Арабија го стави на власт братството на вахабитите во 1915 година.

Официјалната, иако не ја претпоставуваше јавно целта на Генералштабот на САД: да ги разнесе границите на Блискиот исток, да ги уништи и непријателите и пријателските држави, и да врши етничко чистење.

Генерално, западните земји немаат визија за поширокиот Блискиот исток како географски регион. Тие знаат само одредени земји и ги перцепираат како изолирани едни од други.

На овој начин, тие се убедуваат себеси дека трагичните настани што ги издржуваат овие народи, сето тоа се должи на посебни причини, во некои случаи граѓанска војна, во други соборување на крволочниот диктатор.

За секоја земја, тие имаат добро напишана историја на причината за трагедијата, но тие никогаш не треба да објаснат која е нивната улога во војната, и тие сигурно не сакаат да бидат прашани за тоа. Секој пат, тие ја осудуваат „негрижата на Американците“, кои не можеа да ја прекинат војната. Тие одбиваат да признаат дека две децении Соединетите држави спроведуваат претходно изработен план по цена на милиони недолжни животи.

Самите САД негираат дека ја следат оваа стратегија во однос на нејзините граѓани. На пример, генералниот инспектор што ја испитуваше ситуацијата во Авганистан напиша извештај, “жалејќи” за безбројните пропуштени можности Пентагон да донесе мир, токму кога Пентагон и не сакаше мир.

Руската интервенција

Со цел да ги разурне сите држави од поширокиот Блискиот исток, Пентагон организираше апсурдна регионална граѓанска војна на начинот на кој ја измисли бесмислената војна меѓу Ирак и Иран (1980-88). На крајот, претседателот Садам Хусеин и Ајатолах Хомеини сфатија дека тие убиваат едни со други за ништо и направија мир против Западот.

Овој пат тоа беше спротивставување меѓу сунитите и шиитите. Од една страна, Саудиска Арабија и нејзините сојузници, а од друга страна Иран и нејзините сојузници. Не е важно дали вахабистичката Саудиска Арабија и Хомеини Иран се бореле заедно под команда на НАТО за време на војната во Босна и Херцеговина (1992-95), или дека терористите од „Оската на отпорот“ не се шиити туку сунитски вахабисти (100% од Палестинците на Исламски џихад, 70% од Либанците, 90% од Сиријците, 35% од Ирачаните и 5% од Иранците).

Никој не знае зошто овие два табора се борат едни со други, но од нив се бара да крварат убивајќи се едни со други.

Како и да е, во 2014 година Пентагон се подготвуваше да препознае две нови држави во согласност со својата мапа на цели: „Слободен Курдистан“ (фузија на Сирискиот Западен и Курдскиот гувернер на Ирак на кој дел од Иран и цела источна Турција требаше да бидат додадени на подоцнежен датум), „Сунистан“ (составен од сунитскиот дел на Ирак и источна Сирија). Со уништување на четири држави, Пентагон го отвори патот за верижна реакција што пак ќе го уништи целиот регион.

Но токму тогаш Русија интервенираше воено и ги зачува границите од Втората светска војна. Комуникацијата на Пентагон секогаш се преправаше дека го игнорира она што беше во прашање. И заради тоа што јавно не ја презема стратегијата Рамсфелд / Чебровски и затоа што тоа го изедначува пристапувањето на Крим во Руската Федерација со државен удар.

Бесмисленоста на поддржувачите на стратегијата Рамсфелд / Чебровски

После две години жестоки борби против претседателот Трамп, генералите на Пентагон, од кои скоро сите беа лично обучени од Адмиралот Цебровски, му се предадоа и се согласија да не

• создадете терористичка држава (Сунистан или Калифат);
• промена на границите со сила;
• и да не одржување на американските трупи на боиштата на поширокиот Блискиот исток и Африка.

Тие исто така му наредија на нивниот лојален обвинител Роберт Милер, кого веќе го користеа против Панама (1987-89), Либија (1988-92) и во нападите од 11.09, да ја закопа истрагата против Трамп

Набрзо потоа, на 27 октомври 2019 година, претседателот Трамп нареди егзекуција на калифот Абу Бакр ал-Багдади, главната воена фигура во сунитскиот камп.

Но што добија генералите за возврат? Државниот секретар Мајк Помпео ја откри конечната шема на 19 јануари 2020 во Каиро. Тој планира да ја продолжи стратегијата Рамсфелд / Цебровски не повеќе со американските армии, туку со оние на НАТО, вклучително и Израел и арапските земји.

На 1-ви февруари, Турција направи раскин со Русија убивајќи четворица офицери на ФСБ во Идлиб. Тогаш претседателот Ердоган замина во Украина за да го скандира мотото на Бандеристите (украинските легионери на Третиот рајх против Советите) со украинската национална гарда и да го прими шефот на Меѓународната исламистичка бригада (антируските Татари), Мустафа Џемилев ( познат како „Мустафа Крајмоглу“).

На 12 и 13 февруари министрите за одбрана на Атлантската алијанса најавија  неизбежно повлекување на американските сили и претстојното распаѓање на Меѓународната коалиција против ИСИС. Додека истакнаа дека не распоредуваат борбени трупи, тие се согласија да ги испратат своите војници за да ги обучуваат оние на арапските војски, односно да ги надгледуваат борбите на теренот.

Обучувачите на НАТО ќе бидат распоредени пред се во Тунис, Египет, Јордан и Ирак. На пример:

Либија ќе биде опколена на запад и исток. Двете ривалски влади на Фајез ел Сарај – поддржани од Турција, Катар и веќе 5.000 џихадисти од Сирија преку Тунис – и Маршалот Калифа – поддржан од Египет и Емиратите – ќе можат да се убиваат едни со други засекогаш.

Сирија ќе биде опколена од сите страни. Израел веќе е де факто член на Атлантската алијанса и бомбардира кој сака и кога сака. Јордан веќе е „најдобриот глобален партнер на НАТО“. Кралот Абдула Втори дојде во Брисел на 14-ти јануари на долги разговори со генералниот секретар на Алијансата, Јенс Столтенберг и присуствуваше на состанокот на Атлантскиот совет. Израел и Јордан веќе имаат постојани канцеларии во седиштето на Алијансата. Ирак ќе прими и тренери на НАТО, иако нејзиниот парламент штотуку гласаше за повлекување на странските трупи. Турција веќе е членка на Алијансата и го контролира северен Либан преку Џамаа Исламија. Заедно, тие ќе можат да го спроведат американскиот закон „Цезар“ со кој се забранува секоја компанија од кое било место да помогне во реконструкцијата на оваа земја.

Така, грабежот на поширокиот Блискиот исток, кој започна во 2001 година, ќе продолжи. Маченичките популации од овој регион, чија единствена вина е што се родени, ќе продолжат да страдаат и да умрат масовно. Соединетите држави ќе ги задржат своите војници дома, топли и невини, додека Европејците ќе треба да преземат одговорност за злосторствата на американските генерали.

Според претседателот Трамп, Алијансата би можела да го смени името во НАТО-Блискиот исток (НАТО-МО / НАТО-МЕ). Неговата анти-руска функција ќе стане второстепена во однос на стратегијата за уништување на не-глобализираната зона со розево од насловната фотографија.

Се поставува прашањето како Русија и Кина ќе реагираат на оваа прераспределба на картичките. На Кина и треба пристап до суровини од Блискиот исток за да продоолжи со развојот. Затоа треба да се спротивстави на ова западно преземање иако нејзината воена подготовка е сè уште нецелосна. Русија, напротив, и нејзината огромна територија се само-доволни. Москва нема материјална причина да се бори. Русите може дури и да се се радуваат на новата ориентација на НАТО. Меѓутоа, веројатно е дека, од духовни и морални причини, тие нема да ја напуштат Сирија и ќе ги поддржат другите народи на поширокиот Блискиот исток, (а се надеваме и Балканот и Македонија), заклучува Тиери Мејсан на VoltaireNet.org.