Авторот Чарлс Хју Смит преку блогот OfTwoMinds вели дека сегашната катастрофална ситуација во САД е дело на владеењето на неформална клептократија која ја уништи демократијата и создаде (лажирана) „пазарна“ економија.
Порано, нациите што не се квалификуваа како развиени (прв свет) или во развој (втор свет) беа стандардно именувани како Третиот Свет, осиромашени, корумпирани и она на што сега се нарекува неуспешни држави кои не беа во можност да го подобрат животот на нивните народи, генерално како резултат на корупција и крадење од страна на нивните елити, т.е. клептократии.
Дали и САД се лизгаат во статусот кон тој, Трет свет? Додека многумина се потсмеваат на самото прашање, други повикувајќи се на порастот на бездомништвото, големи региони опфатени со сиромаштија и состојба на распаѓање на инфраструктурата може само да речат „да“.
Но овие три и не се единствени проблеми од третиот свет, тие се симптоми на статус кво што ги губи можностите од првиот свет. Она што ги карактеризира државите од третиот свет / неуспех не е само сиромаштијата, распаѓањето на инфраструктурата и ендемична корупција на системско ниво, клучните динамики во третиот свет и пропаднатите држави се и овие:
1. Статус-кво кој ги штити инсајдерите и корумпираните на штета на сите други.
2. Нема реална одговорност; неуспехот нема никакви последици, бирократите никогаш не се отпуштаат поради неспособност, реформите се намалуваат или неутрализираат од институционална склероза.
3. Плаќањето е најисплатлив начин да се влијае врз политиката или да се избегнат последиците.
4. Статус-квото не е способно да се направи разлика помеѓу сложеноста што служи на легитимните цели на транспарентноста и отчетноста и сложеноста што не служи за целта, освен да се гарантира работа на инсајдерите за хартија што ја менуваат хартијата. Како последица на тоа, сложеноста што не додава вредност ги задави економијата и владата.
5. Постојат два вида закони: еден за инсајдерите и супер-богатите, а друг построг кој важи за сите други.
6. Супер-богатите не се плашат од ништо, бидејќи системот функционира да им служи на нивните интереси.
7. Супер богатите и државните инсајдери ги контролираат наративите на медиумите и машините за управување за да им служат на нивните интереси. Реформите се само во име; лицата на избраните службеници се менуваат, но структурно не се менува ништо.
8. Инсајдерите, добро платените експерти и технократите кои им служат на корпоративните и државните елити веруваат дека статус-квото е добро, затоа што тие добро живеат во него; тие се слепи на зголемената нееднаквост, системската корупција, и невозможноста за реална реформа.
Дали статус-кво-Америка ги штити инсајдерите на штета на сите други? Да. Што се однесува до другите седум критериуми за САД за сите важи да, да, да, да, да, да и да.
И да не заборавиме и на критериумот број # 9 : Огромното мнозинство од економските бенефиции се влеваат во џебовите на елитата на самиот врв на пирамидата на моќ на богатство. Дали е ова точно и во САД? Дефинитивно да. Само погледнете ја оваа табела на нееднаквоста во САД. 
До слични заклучоци доаѓа и студија изработена од страна на економист на познатиот МИТ универзитет: САД се повлекоа на нација од трет свет во најголем дел од нејзините граѓани
Питер Темин, професор Емеритус за економија во МИТ, верува дека постојаната смрт на „средна Америка“ предизвика појава на две држави во рамките на една, белег на развојните нации.
Во својата нова книга „ Средната класа во исчезнување: Предрасуди и моќ во двојна економија“, Питер Темин ја слика мрачнта денешница каде едниот дел од луѓето (елитите) врши распродажба на ресурси и моќ, а другата (народот) се труди да преживее од ден на ден.
Според него, САД се повеќе прибегнуваат кон економска и политичка шминка што е повеќе слично на нациите во развој отколку на богатата, економски стабилна нација што е одамна исчезната.
Темин го примени економскиот модел на В. Артур Луис – дизајниран за да се разбере работењето на земјите во развој – во обид да документира како расте нееднаквоста во Америка. Паралелите се вознемирувачки.
Како што е наведено од Институтот за ново економско размислување: Во моделот на Луис на двојна економија, голем дел од секторот со ниски плати има мало влијание врз јавната политика.
Како и овие клучни фактори:
- Секторот со високи приходи ќе ги намали платите во другиот сектор за да обезбеди ефтина работна сила за своите бизниси.
- Социјалната контрола се користи за да се спречи секторот со ниски плати да не ги оспорува политиките што ги фаворизира секторот со високи приходи.
- Масовно затворање на бизниси.
- Примарната цел на најбогатите членови на секторот со високи приходи е да ги намалат даноците.
- Социјалната и економската мобилност е мала.
Темин опишува повеќе фактори што придонесоа во пристигнувањето на нацијата на ова место каде што е, од почнување непотребни војни, дрогата, до парите во политиката и системскиот расизам.
„Имаме корумпирана структура што ги предодредува победниците и губитниците. Ние не ги добиваме придобивките од сите луѓе кои би можеле да придонесат за раст на економијата, на напредокот во медицината или науката што може да го подобри квалитетот на животот за секого“, се жали тој.
Противотровот, како што го пропишал Темин, е тешко да се спроведе во денешната политичка клима во САД.
Проширувањето на образованието, обнова на инфраструктурата, простувањето на хипотеките и студентските кредити, како и целокупната работа за овозможување на социјалната подвижност за сите Американци, ќе се смета за премногу опасна од многу креатори на денешните политики.
Сè додека не се смени курсот, предупредува тој, средната класа ќе продолжи да бледнее и Америка ќе остане неодржливо поделена.