Луѓето со моќ вака излегуваат во јавноста и плачат само кога губат. Империите не преговараат, тие диктираат. Истото важи и за финансиерите милијардери, кои се производ на глобалофашизмот. И за Сорос, виновни се оние “дивјачки неизбањати евроскептици” кои не се доволно “посветени” на “каузата”. Вие патриотите само не сте доволно разбудени ви вели фашистот Сорос.

Луѓето како Сорос купуваат влијание зад сцената за да го добијат што сакаат. Сорос излегува од зад завесата и зборува само кога е навистина и длабоко вознемирен.

Имам прочитано мегаломанијачки текстови во животот, но ова во најмала рака беше импресивно пишува аналитичарот Том Луонго.

Важен дел од оваа негова колумна не е суштината, која самата е дизајнирана да биде карање на конзервативците, туку причината зошто воопшто е напишан.

Затоа што Глобалофашистот е свесен дека неговата идеја и ЕУ е поразена од слободолјубивите народит на Европа.

Во продолжение ви го пренесуваме во целост плачот и крикот на Џорџ Сорос објавен во Project Syndicate: од 11ти Февруари со патетичен наслов – Европа, Ве молиме да се разбудите:

Европа спие во заборав, а луѓето во Европа треба да се разбудат пред да биде предоцна. Ако не го сторат тоа, Европската унија ќе оди по патот на Советскиот Сојуз во 1991 година. Ниту нашите лидери ниту обичните граѓани не разбираат дека доживуваме револуционерен момент, дека опсегот на можности е многу широк и дека евентуалниoт исход е многу неизвесен.

Повеќето од нас претпоставуваат дека иднината повеќе или повеќе личи на сегашноста, но тоа не е нужно така. Во долгиот живот бев сведок на многу периоди од она што го нарекувам радикална нерамнотежа. Денес живееме во таков период.

Следната клучна точка ќе бидат изборите за Европскиот парламент во мај 2019 година. За жал, антиевропските сили ќе имаат конкурентна предност во гласањето. 

Постојат неколку причини за ова, вклучително и застарениот партиски систем кој преовладува во повеќето европски земји, практичната неможност за промена на договорот и недостатокот на правни алатки за дисциплинирање на земјите-членки што ги кршат начелата на кои е основана Европската унија. 

ЕУ може да го наметне  acquis communautaire  (тело на правото на Европската унија) на земјите-кандидати, но нема доволно капацитет за да ги дисциплинира земјите-членки.

Застарениот партиски систем ги попречува оние кои сакаат да ги зачуваат вредностите врз кои е основана ЕУ, но им помага на оние кои сакаат да ги заменат тие вредности со нешто што е радикално поинакво. Ова важи и за одделни земји, па дури и за трансевропските сојузи.

Партискиот систем на одделни држави ги рефлектира поделбите што беа важни во деветнаесеттиот и дваесеттиот век, како што е конфликтот помеѓу капиталот и трудот. Меѓутоа, расцепот што е најважен денес е помеѓу про- и анти-европските сили.

Доминантна земја на ЕУ е Германија, а доминантната политичка алијанса во Германија – помеѓу Христијанско-демократската унија (ХДУ) и Христијанската социјална унија (ЦСУ) со седиште во Баварија – стана неодржлива. Алијансата функционираше сé додека немаше значајна партија во Баварија, десно од ЦСУ. Тоа се промени со растот на екстремистичката  Алтернатива за Германија (AfD). Во септември минатата година на изборите, резултатот на ЦСУ беше неговиот  најлош во текот на шест децении , а AfD влезе во баварскиот парламент за прв пат.

Подигнувањето на AfD го отстрани raison d’être  на ЦДУ-ЦСУ алијансата. Но тој сојуз не може да се растури без да се активираат нови избори кои ниту Германија ниту Европа не можат да си ги дозволат. Како што е, актуелната владејачка коалиција не може да биде толку силно проевропска како што би била без АфД да ги загрози од десното крило.

…

Исто така и во Обединетото Кралство, застарена партиска структура ја спречува популарната волја да најде соодветен израз. И лабуристите и конзервативците се внатрешно поделени, а нивните лидери, Џереми Корбин и Тереза ​​Мај, се решителни да го испорачаат Брексит и дека се согласиле да соработуваат за да го постигнат тоа. 

…

Во Италија претежно анти-европски и анти-миграциски партии, Лига и Движењето со пет ѕвезди победија во 2018 година. Претходно доминантната Демократска партија е во неред. Како резултат на тоа, значителниот дел од електоратот што останува проевропски нема партија за гласање. Меѓутоа, постои обид да се организира обединета проевропска листа. Слично преуредување на партиски системи се случува во Франција, Полска, Шведска и веројатно на друго место.

Кога станува збор за транс-европски сојузи, ситуацијата е уште полоша. Националните партии имаат барем некои корени во минатото, но транс-европските сојузи се целосно диктирани од личниот интерес на партиските лидери. Европската народна партија (ЕПП) е најлош престапник. ЕПП е речиси целосно лишен од принципи, што се покажа од нејзината подготвеност да му дозволи континуирано членство на Фидес на унгарскиот премиер Виктор Орбан со цел да го зачува своето мнозинство и да ја контролира распределбата на највисоките работни места во ЕУ. 

Тешко е да се види како проевропските партии можат да излезат победници од изборите во мај, освен ако не ги стават интересите на Европа пред своите. Сеуште може да се бориме за зачувување на ЕУ. Но, тоа ќе бара промена на срцето во ЕУ. Сегашното раководство потсетува на политибирото кога се распадна Советскиот Сојуз – продолжува да издава  наредби  како да се уште се релевантни.

На првиот чекор на одбрана на Европа од своите непријатели, внатрешни и надворешни, е да се признае големината на заканата што го претставуваат.

На вториот е да се разбудиме заспаната проевропско мнозинство и да го мобилизираме да ги бранат вредностите врз кои е основана во ЕУ.

Инаку, сонот за обединета Европа би можел да стане кошмар на дваесет и првиот век, заклучува Сорос во својата колумна.

И тоа што Сорос како Хитлер пред поразот ги “командува” веќе непостоечките про-ЕУ “баталјони” во Европа покажува дека ароганцијата била и е смрт за сите владетели и потенцијални императори. И ако живеевме во различно време корумпираните елити можеби ќе успееа да се извлечат од ова. Но, глобалните комуникации, природните сили на децентрализацијата и основните закони на физиката и економијата им доаѓаат до ак пред нивите злокобни соништа за уривање на границите и уништување на нациите да се реализираа.

Ако некогаш треба да се одбере миг што го означи крајот на Европската Унија, тогаш ова е тој миг, кога Џорџ Сорос јавно призна дека треба да го погледнеме целиот негов животен труд и со него заедно да очајуваме дека пропаднал, заклучува аналитичарот Том Луонго.