Авторизиранo од Андреј Корибко преку Oriental Review.

Речиси две третини од македонските гласачи го бојкотираа наметнатиот референдум за промена на уставното име на својата земја со цел олеснување на нејзиното влегување во НАТО, но жестокоста со која блокот сѐ уште се обидува да ги приклучи ја изложува на виделина неговата хибридна војна и го соголоува неовиот антидемократски модус операнди.

Членството во НАТО беше мотивирано од фабрикуван страв, колку и да е експлоатиран, од таканаречената “советска / комунистичка закана”, што го правеше приклучувањето кон овој воен блок навидум “природна” одлука за земјите што го сторија тоа за време на Старата Студена војна. Сепак, САД сигурно притискале многу од нив зад сцената, но исто така го експлоатирале нивното членство за тајни цели, како што е вградувањето на Гладио ќелии (за лажно припишување на терористички акции на ЦИА како на времето со Црвените Бригади во Италија) во нивните општества. Распадот на Советскиот Сојуз во 1991 година ја отстрани самата причина за постоење на НАТО, но организацијата преживеа и постепено се “редизајнираше” себеси во текот на следните две и пол децении.

Во овој момент, таа сè уште функционира како анти-руски сојуз по неодамнешните провокации на нова Студената војна иницирани од Западот, но исто така се преземени и за т.н. “антитерористички” функции, со што станаа дефакто центар за регрутирање на платеници од американско потекло. Малите европски држави, кои инаку нема да имаат никакви интереси во далечните боишта, како што е Авганистан, придонесоа релативно значителено со нивните војници во овој и во други конфликти, со цел да ги унапреди стратешките интереси на Америка.

Временскиот период помеѓу старите и новите студени војни од 1990-тите до почетокот на 2010-та година беше одбележан со брзата експанзија на НАТО кон исток кон границите на Русија, додека блокот се обиде делумно да се ребрендира како “несомнена одскочна штица за премин” кон ЕУ  на поранешни комунистички земји од поранешниот варшавски договор. Ова никогаш не било ништо повеќе од изговор за подготовка на геополитичката основа пред планираната Нова Студена војна, во кое време САД би имале слобода на воена оперативност низ цела Централна и Источна Европа до руската граница.

 

Со поголемиот дел од Европа под американска воена контрола преку НАТО, многу луѓе се прашуваат зошто организацијата е толку жестока за да ја видат малата земја Република Македонија – која има релативно незначајна воена сила – да се приклучи на блокот. Минатиот месец таму минаа десетина државни и воени претставници на држави, за да го поддржат референдумот за “промена на името“, кој подоцна требаше да го олесни нејзиниот брз влез во групата. Проширувањето само по себе е едно од најпопуларните објаснувања, но всушност има и малку повеќе позадина за ова брзање.

Многу коментатори сакаат да забележат дека членството на Македонија во НАТО ќе заврши со воено заокружување на номинално неврзаната Србија, иако тоа е лажна поента бидејќи врвниот балкански партнер во Русија веќе е практично опкружен како што е, а Македонија нема да направи релевантна разлика во овој поглед. Вистинската причина е што НАТО треба редовно да експериментира со мешањето во општествата, и нема полесна цел од потецнијални аспиранти отколку Македонија. Управувањето со перцепцијата, инфовјната и другите форми на  хибридно водење на војната стануваат исто толку важни за операциите на НАТО блокот колку и конвенционалните воени игри.

НАТО само се соголува себеси секогаш кога ја обвинува Москва за овие активности, бидејќи сака да го обвини својот противник за сите работи што всушност сам ги прави, што станува се повеќе видливо за да се дознае во денешните информациска ера на меѓусебна поврзаностт поради социјални и алтернативни медиуми . Друга разлика меѓу изминатите децении и сега е дека Македонија е многу посебен случај, гледајќи како менувањето на нејзиното име – а со тоа и на  идентитетот – е предуслов за приклучување поради долготрајните приговори на Грција, што значи дека парламентот не може да биде подмитен или заплашуван како во други случаи.

Требаше да се одржи референдум за промена на уставното име на земјата, што значи дека морало да се случат барем површни “практицирања” на демократијата, иако резултатите никогаш не биле наменети да бидат почитувани. Но наместо тоа, резултаите се манипулирани од НАТО како “доказ” за желбата на земјата да го променат своето име, иако гласањето не го исполни минималниот одѕив како што е наложено од сопствениот устав на Македонија за да биде легално. Во брзање да манипулираат со општеството и да експериментираат со Хибридната војна на својот најнов потенцијален член, менаџерите на перцепцијата на НАТО се заборавија колку очигледни станаа ваквите нивни акци.

Ненамерно, НАТО го привлече вниманието на нејзиното антидемократско проширување помеѓу двете Студени војни, така што се однесуваше  арогантно по неуспешниот македонски референдум. НАТО нема практична причина да ја прими Македонија освен да испрати порака до Русија, Србија, па дури и на нејзините колеги членови за нејзината континуирана “релевантност”, освен секако примањето на земјата да се искористи како вежба за хибридни војни за обука на воените информатори на НАТО. Исто така, може да доведе до регрутирање на повеќе де-факто платеници кои ќе бидат користени во американските војни во странство. Во секој случај, брзањето прионесе НАТО несмасно да ги пречекори овластувањата во Македонија и да ја соголи својата хибридна војна и антидемократска природа.